อ้อมกอดในคืนที่หนาวเหน็บ

"ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ หยิ่งยโสเป็นที่สุดอยากจะรู้จริงๆ ว่าจะเก่งขนาดไหนกัน ถ้าไม่มีใครช่วยก็คงจะเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นแม่บ้านคอยอยู่เลี้ยงลูกเท่านั้นแหละ ไม่เห็นจะมีอะไรอย่างที่พวกเขาว่าเลย"

"นายกำลังพูดผิดคนแล้ว นายอย่าดูถูกคนที่ถูกฝึกฝนให้มาเป็นผู้นำอย่างเซียร่าเลย นายอย่าลืมนะว่าผู้หญิงมีความสามารถที่ทนความเจ็บปวดของการคลอดเด็กออกมาได้ ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นความเจ็บปวดที่ติดอันดับต้นๆ คนอย่างนายถ้าไปยืนอยู่หน้าของเซียร่านายแพ้เธอตั้งแต่ยังไม่ทันได้เริ่มเลยแหละ ดูถูกคู่แข่งทั้งยังไม่รู้จุดแข็งและจุดอ่อน เธอมองนายแค่นิดเดียวก็รู้แล้วว่านายเป็นคนยังไงมีจุดอ่อนตรงไหนมีจุดแข็งตรงไหน จำไว้นะพวกผู้หญิงเก่งกว่าที่นายคิด เพราะเวลาที่พวกเธอนั้นอยากจะทำอะไรมักจะสำเร็จมากกว่าจะผิดพลาด แล้วยิ่งเป็นเซียร่าแล้วนายตัดสินแบบนี้ยิ่งเร็วไป เพราะเธอเก่งกว่าที่นายคิดเยอะ"



"ฉันถามว่าเธอหนีทำไม ไม่ได้คุยกับพ่อเธอให้ดีหรือไงถึงได้มาก่อความวุ่นวายที่นี่" เซียร่าถามด้วยท่าทีที่ไม่สบอารมณ์นักที่มีคนมาก่อความวุ่นวายในพื้นที่ของตนเอง ทั้งที่น่าจะได้คุยกันแล้วไม่ใช่หรือไงถึงได้ส่งมาพอมาถึงที่นี่ทำอย่างกับว่าไม่เต็มใจมา แต่ถึงจะเต็มใจหรือไม่เต็มใจก็มาแล้วนี่จะหนีไปทำไม

"ถ้าเธอไม่อยากมาแล้วหนี ฉันก็จะให้คนเอาออกไปทิ้งนอกคฤหาสน์แล้วกัน ไปหาทางกลับเอาเอง" ในเมื่ออยากไปนักแล้วเธอจะเก็บไว้ทำไหม ก็ไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น

"อย่าทิ้งได้ไหม?" ดวงตากลมโตที่คลอไปด้วยน้ำตาจ้องมองไปยังใบหน้างามพร้อมกับสายตาอ้อนวอนไม่ให้อีกคนนั้นทิ้งตัวเอง

"แล้วทำไมฉันต้องเก็บเธอไว้"

"ไม่ได้เหรอ"เด็กสาวที่ได้ยินก็ทำหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัดจนทุกคนนั้นสังเกตได้

"ฉันมองไม่เห็นเลยว่ามีประโยชน์อะไร แถมมาแล้วยังทำปวดหัวอีก แล้วฉันจะอยากเก็บไว้ทำไม" น้ำเสียงผู้พูดนั้นยังคงเรียบนิ่งอย่างเช่นเคย