สตรีชั่วผู้นี้จะเลี้ยงบุตรให้ท่านเอง

การเกิดใหม่ช่างง่ายดายนัก ทว่าการแก้ไขชะตากลับยากเหลือเกิน ไม่มีใครรักใคร่นางเลย แม้แต่สามีที่เพิ่งแต่งงานกัน ก็ยังเกลียดชังนางเข้าไส้ ภารกิจเปลี่ยนชะตาในครานี้ มันจะสำเร็จได้จริงหรือ?

"สตรีชั่วผู้นี้จะเลี้ยงบุตรให้ท่านเอง"


เรื่องย่อ...

อวิ้นหลางมัวแต่คิดจนเหม่อ จึงไม่ได้ยินแม้แต่เสียงของคนตรงหน้าที่กำลังเอื้อนเอ่ยกับตน นางจึงขยับยื่นหน้าเข้าใกล้ พร้อมกับโบกมือไปมาเพื่อเรียกสติอีกฝ่าย และขณะนั้นเอง รถม้าก็ดันตกหลุมพอดี ทำให้ร่างแกร่งเซถลาเข้ามาหาโดยไม่ทันตั้งตัว

ดวงตาคู่สวยโตเท่าไข่ห่านทันที ไม่ถึงอึดใจมันก็กะพริบถี่รัว ไม่ต่างจากใจดวงน้อยที่เต้นแรงจนแทบทะลุออกมา

เป็นเพราะยามนี้ริมฝีปากนางถูกประกบอย่างแนบชิด มิหนำซ้ำยังมีร่างแกร่งทาบทับอยู่บนตัวด้วย และมือท่านโหวยังจับอยู่ที่หน้าอกนางอีก

ด้านอวิ้นหลางเมื่อได้สติเขาก็รีบขยับลุกขึ้นมาพร้อมกับกล่าวเสียงอ้อมแอ้มแผ่วเบา "ขอโทษ ข้าไม่ได้เจตนา" เขารู้ตัวว่าตนนั้นผิดจริงๆ ปกติเรื่องแค่นี้ไม่เคยทำให้เขาเสียหลัก

คนมีวรยุทธอย่างไรก็ทรงตัวอยู่ ทว่าวันนี้ไม่รู้เขาเป็นอะไร แค่อยู่ใกล้หานซืออิน พลังภายในก็เหมือนจะปั่นป่วนไปหมด

"มะ… ไม่เป็นไรเจ้า…"เอ่ยยังไม่ทันจบก็มีเสียงร้องจ้าแทรกขึ้นมา

"ฮึก… แหง๊! แหง๊!"

"…..?" ทั้งคู่มองหน้ากันทันที ก่อนที่ซืออินจะขยับลงมานั่งยอบกายมองด้านล่างที่ตนนั่ง แล้วค่อยๆ เปิดช่องออกดู

"ฮึก…ท่านแม่ซีเอ๋อร์ปวดหัว" เจ้าก้อนกลมร้องจ้าทันทีที่พบหน้ามารดา ก่อนจะค่อย ๆ คลานออกมาจากที่ซ่อน

โดยมีมือของมารดาเลี้ยงช่วยดึงอีกแรง

"ซีเอ๋อร์! ใครให้เจ้ามาซ่อนบนรถม้าห๊ะ! หนีออกมาเช่นนี้ได้รู้…" อวิ้นหลางตวาดบุตรยังไม่ทันจบ เขากลับถูกดุเสียก่อน

"เงียบนะเจ้าคะ! ลูกเจ็บอยู่ไม่เห็นหรือ" ซืออินหันมาตำหนิเขาทันที ก่อนจะหันมากอดอุ้มเอาเจ้าตัวน้อยขึ้นมานั่งบนตัก

โจวเป่ยโหวถึงกับนิ่งอึ้ง…เกิดมายังไม่เคยมีใครกล้าต่อว่าเขาเสียงดังเช่นนี้เลย แม้แต่บิดามารดา หรือท่านย่าเขาก็ไม่เคย

แล้วนางเป็นใครจึงมีสิทธิ์มากล่าวเช่นนี้กับเขา….

อวิ้นหลางมองฮูหยินตนด้วยแววตาคมดุ และยังก่นด่านางในใจ ‘หานซืออิน! เห็นข้ารับฟังคำพูดเข้าหน่อยก็เกิดกำแหงขึ้นมากระนั้นหรือ หากไม่สั่งสอนคงไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงกระมัง’ คิดได้ดังนั้นเขาก็หมายจะจัดการนาง ทว่า…

"ซีเอ๋อร์เด็กดี ไหนบอกแม่สิเจ็บตรงไหน" น้ำเสียงนางช่างอ่อนโยนหวานหูดียิ่งนัก ทำเอาคนที่หมายจะจัดการได้แต่อ้าปากค้างอยู่เช่นนั้น แต่ไม่นานท่านโหวก็ได้สติ

เขาไม่ควรปล่อยบุตรให้อยู่กับสตรีร้ายกาจผู้นี้

อวิ้นหลางยื่นมือออกมาหมายจะรั้งเอาบุตรชายตัวน้อยมาอุ้มเอาไว้เอง แต่ซืออินกลับไม่ยอมให้ มิหนำซ้ำบุตรตัวน้อยยังกอดนางไม่ปล่อยด้วย ครั้นจะดุเหมือนเมื่อครู่ก็ทำไม่ได้แล้ว

ใช่ว่าเขาจะกลัวหานซืออินตำหนิอีก ทว่ามันจริงอย่างที่นางพูด บุตรของเขากำลังกลัวและตกใจ อีกทั้งหัวก็ยังปูดจนแดง ดีแค่ไหนที่ไม่ร้องไห้งอแงเช่นแต่ก่อน แต่มันก็น่าแปลก เหตุใดซีเอ๋อร์ถึงได้ดูเชื่อฟังนางนัก ทั้งที่นางเคยสั่งขังแท้ ๆ

โจวเป่ยโหวยังคงครุ่นคิดด้วยความฉงน แต่ก็ทำอันใดไม่ได้นอกจากเฝ้าสังเกตการณ์ เพื่อไม่ให้หานซืออินทำอันตรายต่อบุตรเขาอีก แต่ภาพที่เห็นมันกลับไม่เป็นเช่นนั้น ทั้งคู่กำลังออดอ้อนหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน ทั้งที่เจ้าตัวเล็กก็หัวปูดอยู่ด้วยซ้ำ สุดท้ายเขาเลยทำได้แค่นั่งดูภาพบาดตาโดยทำอันใดไม่ได้ ….


#นิยายเรื่องนี้ถูกเขียนขึ้นจากจินตนาการของไรท์ ไม่ได้เน้นคำศัพท์เฉพาะ เป็นการบรรยายแบบเรียบง่าย เพื่อให้อรรถรสในการอ่านไม่ติดขัด ตรงไหนไม่ถูกใจ ติชมได้ค่ะ

#ฝากนิยายแฟนตาซีเกิดใหม่เรื่องนี้ด้วยนะคะ

เป็นงานเขียนแนวน่ารักอบอุ่น โรแมนติก สนุก ซึ้ง และดราม่า หน่วงนิดหน่อย พอหอมปากหอมคอ แต่จบสุขนิยมเหมือนเดิมค่ะ



นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และ [ ฉบับเพิ่มเติม ] 2558 ห้ามคัดลอก ดัดแปลง ถ่ายภาพ เพื่อจำหน่ายหรือส่งต่อ เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากไรท์แล้วเท่านั้น