ร้ายซ่อนใจรัก

"ก้อยขอโทษ ก้อยไม่ได้ตั้งใจ ฮื่อๆ ภี ก้อยขอโทษนะ ก้อยไม่รู้ว่าภีจะรักก้อยมากขนาดนี้ ก้อยผิดเอง ก้อยขอโทษ"

"ใช่เธอผิดและเธอต้องรับผิดชอบเรื่องนี้"

กัลยาพยักหน้าร้องไห้และมองหน้านพรัตน์ที่มองเธอด้วยความโกรธ

"ค่ะก้อยจะรับผิดชอบเรื่องนี้เอง ก้อยยอมรับว่าก้อยผิดจริงๆ แล้วคุณภีมจะให้ก้อยรับผิดชอบยังไง ถึงจะสาสมกับสิ่งที่ก้อยทำลงไป"

"เธอได้พรากความรักและความสุขเดียวของฉันไป เธอก็ต้องรับผิดชอบต้องมอบความสุขให้ฉันจนกว่าฉันจะพอใจ"

กัลยารู้ได้ทันทีว่าความสุขที่นพรัตน์พูดถึงมันคืออะไร เพราะเมื่อคืนเธอก็เพิ่งมอบมันให้กับนพรัตน์ไปแล้ว

"ค่ะ ก้อยจะทำถ้ามันจะลบล้างความผิดนั้นได้ แต่มันมีเวลากำหนดไหมคะ"

"เธอต้องให้ความสุขกับฉันจนกว่าฉันจะเบื่อ และถ้าฉันเบื่อแล้วฉันจะเขี่ยเธอทิ้งเอง"

กัลยาหลับตาลงด้วยความเจ็บปวดกับคำพูดของนพรัตน์

"และตอนนี้เธอก็ต้องมอบความสุขให้ฉัน"

"แต่นี่มันอยู่กลางทะเลนะคะ"

"แล้วยังไง ฉันต้องการเวลาไหนฉันก็ต้องได้จำเอาไว้"

นพรัตน์พูดจัดก็จัดการกระชากชุดกระโปรงสายเดี่ยวออกจากตัวของกัลยา ซึ่งกัลยาก็ร้องไห้ออกมาแล้วหันหน้าหนีนพรัตน์

"มองหน้าฉัน แล้วครางออกมาดังๆ"

"กรี๊ดดดดดด เจ็บ ฮื่อๆ ก้อยเจ็บ"

"เจ็บเยอะๆ ล่ะ จะได้รู้ว่าภีนั้นเจ็บเพราะเธอมากขนาดไหน เจ็บจนไม่สามารถอยู่บนโลกใบนี้ได้ เธอรับรู้ความรู้สึกของภีแล้วหรือยังล่ะกัลยา"