ตัวแทนเมียชั่วคราว

เขาให้สถานะเธอแค่…เมียชั่วคราวและเฝ้ารอวันที่จะได้…หย่า แต่ในวันที่เธอทิ้งใบหย่าไว้ให้ดูต่างหน้า ชีวิตที่เคยมีความสุขตลอดมา กลับเหลือเพียงคำว่า...ทรมาน

*******************
"กูไม่ได้เสื่อมแค่กูไม่ได้รัก กูก็เลยทำไม่ลง และอีกอย่าง กูไม่อยากเอาตัวเองไปผูกมัดกับผู้หญิงที่กูไม่คิดจะเอามาเป็นเมีย"

"แต่ตอนนี้คุณพายก็เป็นเมียนาย" เป็นมาตั้งนานแล้วด้วย จนจะครบสองปีอยู่ในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้อยู่แล้ว

"กูก็ใกล้จะหย่าอยู่นี่ไง" อีกแค่สามเดือนเท่านั้น พันธะผูกพันระหว่างเขากับพัณณ์พิชาก็จะสิ้นสุดลง

"ไม่เสียใจแน่นะครับนาย หย่ากันแล้ว คุณพายก็ไปจากที่ไร่นี้ ต่อไปก็จะไม่ได้เจอกันแล้วนะครับ" ขันติลองถามอีกที อยากรู้ว่าเจ้านายของไอ้ขันยังจะยืนยันคำเดิมอยู่หรือเปล่า

"มีอะไรที่กูต้องเสียใจ กูไม่ได้ต้องการได้เธอมาเป็นเมียตั้งแต่แรก มึงก็รู้"

"งั้นถามใหม่ เจ้านายเสียดายไหมครับ" ขันติดักทุกทาง ไม่ได้ลูกล่อก็ต้องเอาลูกชน คนเราอยู่ด้วยกันมาตั้งสองปี ก็ต้องมีสักความรู้สึกบ้างสิวะ

"ทำไมกูต้องเสียดาย"

"เจ้านายดูสิครับ" ขันติชี้ไปทางพัณณ์พิชาเมื่อหันกลับมาแล้วเห็นว่าภคินทร์หันไปมองที่เธอ จึงพูดต่อ "สวย เก่ง น่ารัก นิสัยดีและเป็นมิตรกับทุกคน ทำอาหารเก่งแถมยังอร่อย เรื่องการงานก็ไม่ขาดตกบกพร่อง หนำซ้ำยังเป็นถึงคุณหมอ ครบเครื่องขนาดนี้ มีอะไรที่จะต้องไม่เสียดายเหรอครับ" ถ้าเจ้านายยังยืนยันคำเดิมว่าไม่เสียดาย ขันติก็จะบอกกับเจ้านายว่า ขันติเสียดายแทน

เสียดายในความไม่ฉลาดของเจ้านายตัวเอง

ภคินทร์หยุดสายตาไว้ที่คนที่ขันติกำลังบรรยายสรรพคุณเสียจนเลิศเลอ ผู้หญิงคนนั้นที่กำลังยิ้มและหัวเราะให้กับเหล่าคนงาน แค่เพียงสองปีที่เธอมาอยู่ที่นี่ แต่เธอทำให้คนงานรักเธอได้มากมายขนาดนั้น อาจจะเป็นเพราะรอยยิ้มของเธอที่อ่อนหวานจึงมัดใจคนงานเหล่านั้นให้อยู่หมัด หรืออาจจะเป็นเพราะดวงตาที่เปล่งประกายคู่นั้น จึงสะกดใจของคนงานให้หลงรักเธอโดยไม่รู้ตัว แต่ทุกอย่างเหล่านั้น มัดใจเขาไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว

"กูไม่เสียดาย"

***************
#จบฟีลกู้ด
#ไม่มีนอกกาย นอกใจ