เกิดใหม่ชาตินี้ สามีชั่วอย่างข้า ..กลับใจแล้ว

ชาติก่อนเป็นข้าที่เลวทรามต่ำช้า หลอกให้นางรัก และหักหลังนาง ชาตินี้ สามีชั่วขอกลับใจ จะขอรักเพียงฮูหยินเท่านั้น ..ฮูหยินโปรดอภัย สามีชั่วช้าผู้นี้ กลับใจแล้ว

---
"เจียงเหลย ชาติก่อนข้าได้รับบทเรียนที่รักท่านแล้ว มันหนักเกินไปที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะรับไหว ชาตินี้ข้าจึงตัดใจ ตัดขาดจากท่าน ไม่ขอผูกมัดท่านไว้"ลี่ไฉ่หงนึกถึงชาติก่อนที่นางวิ่งตามหลังเขาแล้วโอกบกอดเขาเพื่อรั้งไว้ ไม่ให้ไป "ท่านอย่าไปเลยนะ อย่าไปหานางเลย"

"ปล่อย"เจียงเหลยแกะมือลี่ไฉ่หงออก แล้วเดินจากไป

"เหอซิ่วเหมยนางเป็นว่าที่พระชายาของรัชทายาท ใครๆ ก็รู้ว่าพวกเขารักใคร่กันอยู่"

"เจ้าอย่าพูดเหลวไหล เรื่องนั้นล้วนเป็นผู้คนที่เล่าลือกันไป เพราะนางและรัชทายาทเติบโตมาด้วยกัน จึงสนิทสนมกันก็เท่านั้น แต่ผู้คนก็เอาไปลือกันว่านางเป็นว่าที่พระชายา"

"นางบอกท่านเช่นนั้นหรือ"ลี่ไฉ่หงมองหน้าสามีแล้วยิ้มเย้ย "ปกติท่านเป็นคนฉลาดมิใช่หรือ แล้วเหตุใด พอเป็นเรื่องของนาง ท่านจึงโง่นักเล่า"

"เพี๊ยะ!"เจียงเหลยตบหน้าลี่ไฉ่หงทันใด

" .."ใบหน้าของนางหันไปตามแรงมือของเขาที่ปะทะเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว

"อาหง"เจียงเหลยตกใจ ไม่คิดว่าตัวเองจะโมโหจนเผลอตบนางเข้า

" .."ลี่ไฉ่หงค่อยๆ หันมา

น้ำตานางไหลหลั่งดั่งสายธาร

"ขะ ..ข้า .."เขาตะกุกตะกัก แล้วรีบยื่นมือเข้าไปประคองใบหน้านาง

" .."ลี่ไฉ่หงถอยหลัง สายตามองเขาด้วยความหวาดหวั่น

"ข้าไม่ได้ตั้งใจ"

"ท่านตบข้า"นางสุดแสนจะเสียใจ "เพื่อเหอซิ่วเหม่ยแล้ว ท่านถึงกับตบข้า"

"ก็เจ้ายั่วโมโหข้ามิใช่หรือ"

"ท่านพี่ ..ท่านหมดรักข้าแล้ว ใช่หรือไม่"ลี่ไฉ่หงน้ำตาไหลอาบแก้ม "เป็นเพราะข้ารักท่านมากไป ความรักของข้าจึงไร้ค่า ใช่หรือไม่"

"ไม่ใช่ความรักของเจ้าไร้ค่า แต่เจ้า ทำตัวน่าเบื่อต่างหาก"

"น่าเบื่ออย่างไร"

"ก็ที่เจ้าไล่ตามหึงหวงข้าเช่นนี้ ไม่น่าเบื่อหรืออย่างไร"

"ตอนนี้ข้าทำอะไรก็ขัดหูขัดตาท่านไปหมดทุกอย่างสินะ"

"น่ารำคาญ"เจียงเหลยสบถก่อนจะหันหลังแล้วเดินจากไป

" .."ลี่ไฉ่หงได้แต่มองตามด้วยความเศร้าใจ

เมื่อก่อนนางก็เป็นเช่นนี้มาตลอดมิใช่หรือ

นางดูแลเขา เอาอกเอาใจเขา มอบความรักให้เขา

ทำไมเขาไม่เคยบอกว่านางน่าเบื่อ น่ารำคาญ

นางก็ยังทำตัวเหมือนเมื่อก่อน ไม่เปลี่ยนไป

แต่เป็นเขาใช่ไหมที่แปรเปลี่ยน

เมื่อมีเหอซิ่วเหม่ยเข้ามา ทุกอย่างที่ฮูหยินผู้นี้ทำ ก็ดูเหมือนจะขัดหูขัดตาสามีเช่นเขาไปเสียหมด

แล้วอย่างนี้ ..ใครกันแน่ที่เปลี่ยนไป

ในเมื่อใจเขาเปลี่ยนไปแล้ว ต่อให้นางทำอะไร ก็ไม่ดีงามอีกต่อไป

"ชาติก่อนข้าพยายามรั้งท่านไว้เท่าไหร่ ก็ไร้ผล"ลี่ไฉ่หงกล่าว "ชาตินี้ข้า จึงไม่คิดจะรั้งท่านไว้อีก"

"ชาตินี้เป็นข้า ที่อยากจะรั้งเจ้าไว้"เขาน้ำตาไหลหยดแล้วหยดเล่า "อย่าไปจากข้า ได้หรือไม่"

"ข้าไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับท่านอีกต่อไป ได้โปรด ..ปล่อยข้าไป อย่ามายุ่งเกี่ยวกับข้าอีก"

"ข้าปล่อยเจ้าไปไม่ได้"จ้าวเหลยบอก "ข้าจะพิสูจน์ให้เจ้าเห็นเองว่า เจ้าจะเป็นหญิงเดียวของข้าตลอดชีวิตนี้"

"ความรักของคนอย่างท่านนะหรือ ที่จะมั่นคง"

"ฮูหยิน เจ้าให้โอกาสข้าพิสูจน์สิ แล้วเจ้าจะได้รู้เองว่า ชาตินี้ข้าจะรักเพียงเจ้าเท่านั้น"

"ข้าเพิ่งรู้ว่าชาติก่อน ข้าน่ารำคาญเพียงใดก็ตอนนี้เอง ในตอนที่ข้าพยายามรั้งท่านไว้ในตอนนั้น ท่านคงรู้สึกเบื่อหน่ายรำคาญข้า เฉกเช่นที่ข้ากำลังรู้สึกเบื่อหน่ายรำคาญท่านในตอนนี้สินะ"

"ข้า .."เขานิ่งงันไป ไม่คิดว่า ตัวเองจะทำให้นางรู้สึกรำคาญเข้าแล้ว

.