Bar 51 มหานคร รอนแรม

เดือนมีนาคมปีที่สามสิบเจ็ดของฉัน จู่ๆ ฝนหลงฤดูก็โปรยเม็ดเป็นม่านหนา

พายุห่าใหญ่สาดเททั้งที่ไม่มีเค้ามรสุม สามทุ่มตรง ที่ Bar 51 ฉันนั่งจมเก้าอี้สตูลหลังเคาน์เตอร์บาร์ เหม่อมองทัศนียภาพเลือนพร่านอกประตูกระจก ไฟสลัวเคล้าดนตรีเอื่อยเฉื่อย คืนนี้ลูกค้าบางตา นับหัวได้แค่ห้าคน ฉันมองฝ่ากำแพงฝนออกไป ตรงข้ามเป็นตรอกเล็กๆ เรียงรายด้วยร้านขายยาจีนโบราณและร้านหมอแมะซึ่งกระจายตัวอยู่ทั่วไปในละแวกวงเวียนยี่สิบสอง ตรอกเล็กแคบทอดหายไปในความมืด มีเพียงแสงไฟบนดาดฟ้าตึกสว่างเรื่ออยู่ไกลลิบ มองคล้ายโคมไฟประภาคารที่คอยนำทางชาวเรือผู้กำลังรอนแรมหลงทิศกลางทะเล

หากคุณยืนอยู่ที่นั่นแล้วมองกลับมา ภาพที่เห็นคงไม่ต่าง เพราะโคมไฟจีนขนาดใหญ่หน้าบาร์แห่งนี้ก็เป็นจุดเดียวที่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน ท่ามกลางพายุกระหน่ำ

แสงสว่างเดียวที่คอยนำทางใครบางคน ผู้กำลังรอนแรมหลงทิศกลางมหานคร