สองวิญญาณในอาร์คาเดีย (Two in Arcadia)

บทกวี Two in Arcadia คือบทเพลงแห่งความรักและความทรงจำ ที่บรรเลงในดินแดนสมมุติอันเลื่องนามของกรีก "อาร์คาเดีย" อันเป็นสัญลักษณ์ของความไร้เดียงสา ความสุขสงบ และการดำรงอยู่ที่ปราศจากพันธนาการทางโลก บทกวีของ Lucine Finch จึงไม่เพียงพาผู้อ่านเข้าสู่ทัศนียภาพอันงดงาม แต่ยังเป็นการเชื้อเชิญให้สัมผัส "สภาวะ" ของความรัก ที่ดำรงอยู่เหนือเวลาและเหตุผล
ภาพในบทกวีเผยให้เห็นคู่รักสองคน ไม่ว่าจะเป็นสองวิญญาณหรือสองดวงใจ ที่ดำเนินเคียงคู่กันท่ามกลางธรรมชาติบริสุทธิ์ กลิ่นหอมของทุ่งหญ้า เสียงสายลมและนกน้อย ล้วนแปรเปลี่ยนเป็นภาษาลี้ลับของความรัก ทุกองค์ประกอบทางธรรมชาติในบทกวี ไม่ได้เป็นเพียงฉากหลัง หากเป็นพยานของความสัมพันธ์อันลึกซึ้ง เหมือนสรวงสวรรค์ที่ยอมเปิดม่านให้สองดวงใจได้อยู่ร่วมกันเพียงครั้งเดียวในชีวิต
ความงามของ Finch อยู่ที่การถักทออารมณ์เรียบง่ายด้วยภาษาที่เต็มไปด้วยความรู้สึก รักที่ไม่ฟุ้งซ่าน รักที่มิใช่เพียงแรงปรารถนา หากเป็นการ "รู้สึกตัวว่ามีชีวิต" ในชั่วขณะร่วมกัน ราวกับว่าในอาร์คาเดีย ความรักไม่ใช่สิ่งที่ต้องไขว่คว้า แต่เป็นสภาวะที่ก่อเกิดขึ้นเอง เป็นลมหายใจเดียวกันของทั้งสอง
และเมื่อบทกวีดำเนินไป ความเงียบงันเริ่มปกคลุม เงาของความไม่จีรังฉายชัดขึ้นในท่วงทำนองอันแผ่วเบา ความสุขแม้จะล้ำค่า หากก็มิอาจคงอยู่ตลอดไป ความรักของทั้งคู่ในอาร์คาเดียจึงเป็นทั้งวิมานและความเศร้าในคราวเดียวกัน งดงามเพราะชั่วคราว และลึกซึ้งเพราะไม่อาจหวนคืน
ในท้ายที่สุดสองวิญญาณในอาร์คาเดีย จึงมิใช่เพียงเรื่องราวของคู่รัก หากเป็นบทภาวนาถึงความหมายของการมีอยู่ร่วมกันในห้วงเวลาหนึ่งเดียว ที่ธรรมชาติและหัวใจกลายเป็นหนึ่งเดียว บทกวีนี้ทำให้เราตระหนักว่า ความรักอันแท้จริงมิได้วัดด้วยระยะเวลาหรือจุดหมาย หากวัดจากความเข้มข้นของการมีชีวิตอยู่ ณ ชั่วขณะซึ่งทุกสิ่งรอบตัวหยุดนิ่ง เหลือเพียงสองวิญญาณที่รู้สึกถึงกันและกัน ดั่งคำกระซิบในลมของอาร์คาเดีย


เนษฐ์ ธาราธิเบศร์
ผู้แปล