กว่าจะมีเธอ

เมื่อเจ้าสาวตัวจริงของ 'พฤกษ์' หนีงานแต่งงานพร้อมทิ้งจดหมายน้อยไว้หนึ่งฉบับ
ยามคับขันแบบนี้เพื่อนสนิทอย่าง 'ปณิตา' เลยต้องสวมรอยเป็นเจ้าสาว
เพื่อให้พิธีการผ่านพ้นไปได้ด้วยดี

-------------------------------------------------------------------

"พฤกษ์ เอาไง"
"ฉันต้องแต่งงาน" พฤกษ์บอกเสียงเรียบ
ดวงหน้าคงความเครียดขรึมไว้แม้ไม่พูดออกมา เธอเองก็รับรู้ได้ว่าเขามุ่งมั่นว่าการแต่งงานครั้งนี้ต้องเกิดขึ้นให้ได้ แค่นี้ก็ชัดเจนแล้วว่าต้องหาทางช่วยตามเจ้าสาวกลับมา
"โอเค งั้น...เดี๋ยวฉันให้ลูกน้องลองไปตามคุณฟ้าที่สนามบิน แกคิดว่าเขาน่าจะไปไหน ในประเทศหรือนอกประเทศ"
"ฉันไม่รู้"
ปณิตาเท้าเอวเกาหน้าผากสองสามที เดาว่าเพื่อนเธอคงสมองพังไปแล้ว ตอนนี้มองหน้าเขาเห็นแต่ความว่างเปล่า เลยบีบไหล่ให้กำลังใจไปหนึ่งที
"งั้นเอางี้แกพยายามโทรหาคุณฟ้าแล้วกัน เดี๋ยวฉันไปรับหน้าแขกให้ ถ้าน้าเพ็ญดีขึ้นแล้วให้ตามลงไปนะ"
เธอสั่งเขาเสร็จสรรพ กลายแม่งานเต็มตัวตั้งแต่เตรียมงานแต่งงานยันตามหาตัวเจ้าสาว รับบทนักแก้ปัญหาเฉพาะหน้า ในหัวก็กำลังคิดว่าต้องพูดอะไรกับญาติและแขกในงานดี
บอกว่าพฤกษ์ท้องเสียดีไหม...
ไม่ได้ จะบอกว่าว่าที่เจ้าบ่าวขี้แตกไม่ได้เด็ดขาด
หรือบอกว่าเพ็ญนีติ์ไม่สบาย ? ทำแบบนั้นก็เหมือนแช่งแม่เขาอีก
ระหว่างกำลังเดินคิดว่าจะพูดอะไรกับญาติเขาดี ข้อมือเธอก็ถูกใครบางคนคว้าไว้ หันก็เห็นว่าเป็นพฤกษ์วิ่งตามออกหายใจหอบ ใบหน้าขาวผุดเหงื่อทั้ง ๆ ที่เธอเพิ่งเดินออกมาจากห้องเขาไม่กี่ก้าว
"หือ" เธอเลิกคิ้ว
"ฉันจะแต่งงาน"
เธอจับมือเขาแล้วตบบนหลังมือเบา ๆ เชิงให้กำลังใจ อย่างนี้เรียกว่าลูกผู้ชายตัวจริงสู้ไม่ถอย
"วางใจเถอะ ฉันไม่ให้แกเป็นพ่อหม้ายเมียทิ้งแน่ แกรีบโทร..."
"กับแก"
"ได้ ๆ เดี๋ยวฉันบอกญาติให้เลย ฮะ!"
เธอแกะมือเขาออกจากข้อมืออย่างเร็ว ถอยกรูดจนหลังชนเข้ากับผนังบ้านที่แขวนรูปรับปริญญาของเขากับเธอ
ไม่ได้หูฝาดแน่ ๆ สาบานให้ฟ้าฝนตกลงมาห่าใหญ่ ยอมให้ดอกไม้และสนามหญ้าเปียกจนชุ่มฉ่ำ เมื่อกี้เขาพูดว่า...
"ฉันจะแต่งงานกับแก"
"ฮะ?"
"และแกต้องแต่งงานกับฉัน"
"หา?"

-------------------------------------------------
**ราคาบนเว็บและแอนดรอยถูกกว่า ios นะคะ แนะนำให้ซื้อผ่านเว็บจะถูกกว่านะคะ
**ทดลองอ่านก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ