ขอให้รักเราเท่ากัน

"กระโปรงสั้นไปรึเปล่า?"

"..." เพลินนิ่งมองคนตรงหน้าที่ยืนดักทางไว้ ที่เขาบอกมันก็ใช่เพราะกระโปรงตัวนี้ไม่ใช่ของเธอ และมันก็ไม่ใช่เรื่องของเขาเหมือนกัน

"พี่ติมีอะไรรึเปล่าคะ"

แม้น้ำเสียงเธอจะไม่ได้เหวี่ยงหรือมีท่าทีโกรธ แต่ยอมรับว่ามันห่างเหินจนใจแกว่ง ทั้งๆ ที่ตอนแรกคิดว่าตัวเองไม่เป็นอะไร แต่ตอนนี้อดรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้

"ไปเปลี่ยน…ขึ้นรถ" เขาเอ่ยเสียงดุเหมือนเดิม เหมือนที่เป็นมาเสมอ เหมือนกับที่เขาชอบทำกับคนอื่นๆ

เอาเข้าจริงๆ เธอน่าจะรู้ตัวตั้งนานแล้วว่าเขาวางสถานะเธอไว้ไม่ต่างจากคนอื่นสักนิด

"ไม่เป็นไรค่ะ เพลินไม่ได้เดือดร้อนอะไร"

"เพลินอย่าประชด"

"ไม่ได้ประชดค่ะ เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันนี่คะ เพลินยังไม่เดือดร้อนแล้วพี่เดือดร้อนอะไร?"

นั่นสิ...เขาเดือดร้อนอะไร



**********



"เดี๋ยวนะ! สรุปมึงกับน้องเพลินยังไม่ได้เป็นแฟนกัน?"

"..."

"แล้วที่ผ่านมามึงกับน้องนี่ยังไงวะ?"

ติถอนหายใจยาว มองเพื่อนสนิททั้งสองคนอย่างเบื่อหน่าย "ดูพวกมึงจะเดือดร้อนชีวิตกูจัง"

"ถ้ามึงยังเป็นแบบนี้เดือดร้อนแน่" คลื่นมองคนตรงหน้านิ่ง เหมือนเห็นภาพตัวเองซ้อนทับ "กูผ่านมาก่อนมึงไปคิดทบทวนให้ดีๆ ว่าไม่ได้คิดอะไรกับเขาจริงใช่ไหม"

"ไม่ต้องทบทวน ไม่คิดก็คือไม่คิด" ยอมรับว่าไม่ใช่คนดีเท่าไหร่ แต่ที่ผ่านมาสถานะของเธอกับเขาต่างก็มีความสุขกันดีทั้งสองฝ่าย

ถึงแม้ความสัมพันธ์จะข้ามขั้นไปไกลแล้วก็เถอะ...



**********

หมายเหตุ : เรื่องนี้เป็นเรื่องของติเพื่อนในกลุ่มของคลื่นจากเรื่อง 'รักกันฉันท์เพื่อน' เนื้อเรื่องไม่เกี่ยวข้องกันสามารถอ่านแยกกันได้ค่ะ

ซื้อผ่าน WEB ราคาจะถูกกว่าค่ะ