น้ำค้างเคียงดิน

"ทำไมต้องใจร้ายขนาดนี้ด้วยพี่ดิน"

เงยหน้ามองคนตัวสูงด้วยความเสียใจ เสียใจที่ไม่รู้ว่าทำอะไรผิดและไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้ใจร้ายกับเธอขนาดนี้

"หนูทำอะไรผิดพี่ดินบอกหนูหน่อยได้ไหม"

"..."

"พี่ดิน"

ขณะที่เรียกมือก็เอื้อมมาจับมือของอีกฝ่ายข้างที่จับเสาน้ำเกลืออยู่พร้อมกับบีบมันเบาๆ

"หนูทำอะไรให้พี่ดินโกรธเหรอ หนูขอโทษนะ"

เธอเอ่ยออกมาทั้งๆ ที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำอะไรผิด คนตัวสูงเมื่อได้ยินแบบนั้นลมหายใจก็ฟังดูผิดปกติไปมันสั่นๆ และติดขัดพิกล

"พี่ดิน"

"รำคาญ! ไม่ชอบ และจะไม่มีวันชอบ!"

น้ำเสียงที่ว่าดุดันยังไม่เท่าสายตาที่มองเธอ ขอบตาของเขาแดงก่ำไปด้วยความโกรธจนน้ำค้างเชื่ออย่างสนิทใจ

"กลับไป...แล้วต่อไปนี้ไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีก"

ราวกับโลกหยุดหมุนไปกะทันหันเมื่อเขาพูดใส่หน้ามาแบบนั้นร่างกายของเธอชาวาบไปทุกส่วนและยอมปล่อยมือจากเขาอย่างงายดายพยายามมองสบตาของอีกฝ่ายทว่าเขากลับเบือนหลบไปไม่แม้แต่จะแลหางตา

"พี่ดิน"

"กลับไปสะ เรื่องของเรามันไม่มีวันเป็นไปได้ ยังไงฉันก็ไม่มีวันรักเธอ"

"สักนิดก็ไม่เลยเหรอ"

ในใจมันก็ยังแอบหวังให้มีสักนิดที่เขาคิดจะให้โอกาสเธอบ้างแต่สุดท้ายทุกอย่างก็ชี้ชัดเมื่อเขาพูดย้ำออกมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

"ไม่!!!"

ผมเคยไล่เธอให้ออกไปให้พ้นจากชีวิต แต่ตอนนี้กลับเป็นผมเองที่อยากเข้าไปอยู่ในชีวิตเธอ
"ให้อภัยพี่สักครั้งได้ไหมคนดี"