ทาสรักท่านขุน

ขุนรามรัตนะเดช บุรุษม่ายแห่งคุ้งป้อมเพชร ขึ้นชื่อลือชาว่าเป็นผู้ที่เข้มงวดในทุกสิ่งนับแต่สิ้นศรีภริยาเอกไป เขากลายเป็นคนที่หมกมุ่นในการสงครามและอาวุธ ศาสตรา แม้จะมีสตรีเข้ามาร่วมเรียงเคียงหมอนก็มีเหตุให้จำเป็นต้องอับเฉาหมองหม่นและล้มตายไปในเวลาอันไม่นาน จนเขาได้รับฉายาว่ามีดวงกินเมีย
แต่ทว่าโชคชะตาก็นำพาสตรีสูงศักดิ์ที่อับโชคส่งมาให้เขา ในฐานะ "ทาส"
"เนื้อทอง" คือชื่อของหล่อน จากสตรีสูงศักดิ์ หญิงสาวจำต้องอดทนฝ่าฟันอุปสรรคนานัปการที่ถาโถมเข้ามา ด้วยหัวใจที่มั่นคงและรักศักดิ์ศรี... เพื่อว่าวันหนึ่ง เธอจะหวนกลับคืนมีชีวิตอันสมปรารถนาดังเดิม แม้ว่าจะต้องอยู่ใต้อาณัติบุรุษอย่าง ขุนรามรัตนะเดช ก็ตามที

ตัวอย่าง
"ท่านขุนหมายความว่าจะให้อิฉันนวดให้หรือเจ้าคะ?" เอ่ยถามออกไปทั้งที่ใจสั่น ใบหน้างามก้มต่ำลงอย่างประหม่า มือที่ประสานไว้บนตักประสานกันแน่น
ขุนรามฯ ผินมองหน้าหญิงสาวก็นึกหวั่นใจปนสงสาร แต่เสียงเพรียกในหัวใจของเขามันก็รุนแรงเสียเหลือเกิน "ไม่ได้หรือ?..." เสียงแหบห้าวย้อนถามราวกับว่ากำลังน้อยใจ
"คือ...มิใช่ไม่ได้เจ้าค่ะ แต่ว่าตอนนี้ก็ดึกแล้ว คงไม่เป็นการสมควร"
"เจ้าคิดจะขัดคำสั่งนายดอกรึ เจ้าเป็นทาส ลืมไปแล้วหรือ..." น้ำเสียงเข้มย้อนถาม สองตาจ้องมองสบตาเนื้อทองตรงๆ จนหญิงสาวต้องหรุบตาลงต่ำด้วยความหวั่นไหว
"อิฉันไม่ลืมเจ้าค่ะ ว่าบัดนี้ตัวเองอยู่ในฐานะอะไร หากแม้นท่านขุนให้อิฉันทำอะไร อิฉันก็จำเป็นจักต้องทำอย่างมิอาจบิดพลิ้วได้..." ริมฝีปากบางเม้มแน่นเข้าหากันหลังพูดจบ รู้สึกเหมือนมีก้อนแข็งๆ ดันขึ้นจุกที่คอหอย สองตาร้อนผ่าวขึ้นมา ก่อนที่หยดน้ำตาจะค่อยๆ รินไหลอาบแก้มลงมาเป็นทางช้าๆ
เสียงสะอึกสะอื้นนั้นทำให้ขุนรามฯ ต้องนิ่งไปและจ้องมองหน้านางแน่วแน่จริงจังมากขึ้น ชายหนุ่มเกิดความรู้สึกไม่มั่นคงในจิตใจ นานมากแล้วที่เขาไม่ได้เห็นผู้หญิงร้องไห้ นับตั้งแต่คราวที่แม่จำปา ศรีภรรยาเอกของเขาแท้งลูกและไม่นานนางก็ตายจากเขาไป นั่นทำให้ความเศร้าสะเทือนแผ่เข้ามาเกาะกุมหัวใจขุนหนุ่มอีกครั้ง...
"เจ้าร้องไห้หรือ..."
"...."
มีเพียงแค่ความเงียบงันในคำตอบ เนื้อทองยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ พยายามระงับสติอารมณ์ของตัวเองเอาไว้
"ขอประทานโทษเจ้าค่ะ" หญิงสาวบอกเสียงสะอื้น ก่อนจะได้ยินเสียงถอนหายใจจากร่างสูงสง่าเบื้องหน้า ขุนรามฯ ค่อยๆ ลุกจากเก้าอี้ เดินเข้ามาหาผู้เป็นทาสช้าๆ แล้วทรุดตัวนั่งลง นิ้วมือแข็งแกร่งยื่นไปเกลี่ยหยดน้ำตาบนหน้าของเนื้อทองออกเบาๆ
สัมผัสอุ่นๆ จากนิ้วมือของชายหนุ่มนั้นทำให้ใบหน้างามงอนที่หม่นเศร้าเปรอะเปื้อนด้วยหยาดน้ำตานั้นเงยขึ้นช้าๆ ยิ่งเห็นแววตากลมใสที่คลอด้วยหยาดน้ำตา หัวใจของขุนรามฯ ก็ยิ่งอาทรในตัวนาง มือเกลี่ยหยดน้ำตาออกจากพวงแก้มเนียนนั้นช้าๆ แผ่วเบา...
จนกระทั่งเขารู้สึกตัวว่าได้กระทำเกินหน้าที่ของผู้เป็นนาย สติที่มีจึงทำให้ร่างหนาต้องหยัดกายลุกขึ้นยืน ก้มหน้าลงน้อยๆ แล้วบอกเสียงเรียบ
"นี่ก็ดึกมากแล้ว เจ้ากลับไปที่เรือนเถอะ ข้าอยู่ของข้าเองได้..."
"เจ้าค่ะ..." เนื้อทองบอก แล้วเดินย่องลงมาจากเรือนด้วยฝีเท้าอันแผ่วเบา หารู้ไม่ว่าคุณหญิงบัวแอบมองคนทั้งสองอยู่อย่างเงียบๆ...

นิยายแนว พีเรียด ดราม่า ย้อนยุค/ มีดราม่าแต่ไม่หนักมาก ฝากด้วยเน้อ....
จบแฮปปี้เอนดิ้ง ^ ^