ด้ายแดงร้อยใจเทพธิดาไร้รัก

ในห้วงฝันอันมืดมิด...นางมักจะได้ยินเสียงร่ำไห้.....

มันไม่ใช่เสียงร้องไห้ฟูมฟาย...แต่เป็นเสียงสะอื้น ที่แผ่วเบา...เงียบงัน....และเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ กัดกินลึกลงไปถึงแก่นวิญญาณ...เสียงสะอื้นของบุรุษ ผู้หนึ่ง

ทุกครั้ง...นางจะเห็นภาพแผ่นหลังที่กว้างใหญ่ แต่กลับดูอ้างว้างยิ่งนัก เขานั่งคุกเข่าอยู่ท่ามกลาง ทุ่งดอกไม้สีขาวที่เหี่ยวเฉา...สองมือที่ควรจะกวัดแกว่ง ศัตราวุธสะท้านโลกันตร์...บัดนี้กลับ

กำลังประคองเศษเสี้ยวของแสงสีทองที่ กำลังจะดับสลายไว้...อย่างทะนุถนอม...

ฝนไม่ได้ตก...แต่เหตุใดใบหน้าของเขาจึงเปียกชุ่ม กันนะ?

นางพยายามจะเข้าไปใกล้...พยายามจะ เอ่ยถาม...ว่าท่านเป็นใคร...ว่าท่านกำลังร้องให้เพื่อใคร...แต่ร่างกายของนางกลับหนักอึ้งราวกับถูกภูเขา ทั้งลูกกดทับ...ทำได้เพียง แค่มองดูภาพอันแสนปวดร้าวซ้ำแล้วซ้ำเล่า...

แล้วนางก็จะสะดุ้งตื่นขึ้นมา...บนกองฟางแข็งๆ ในมุมมืดของตรอกซอกซอยที่คุ้นเคย

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่น้ำตา...ไหลอาบแก้มของนาง

นางคือ "เสี่ยวเถา"...หัวขโมยอันดับหนึ่งแห่ง เมืองหลวงตงจิง ไร้พ่อไร้แม่...ไร้ความทรงจำในวัย เด็ก...มีเพียงปานแดงรูปหยดน้ำบนข้อมือเท่านั้นที่ เป็นสิ่งยืนยันว่านางเคยมีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้

ชีวิตของนางคือการวิ่ง....วิ่งหนีจากอดีตที่ไม่ เคยจดจำได้....และวิ่งหนีจากความฝัน ที่ตามหลอกหลอนไม่เคยหยุดหย่อน....

นางเคยคิดว่าชีวิตของนางจะเป็นเช่น นี้ตลอดไป...จนกระทั่งวันนั้น....วันที่ได้พบกับ "เขา"

บุรุษในอาภรณ์สีน้ำเงินเข้ม...ผู้มีดวงตาที่เยือก เย็นราวน้ำแข็งขั้วโลก....แต่กลับแฝงไว้ด้วยความเศร้า สร้อยที่ลึกล้ำเกินกว่าจะหยั่งถึง

ดวงตาคู่นั้นช่าง...เหมือนกับบุรุษในความฝัน เหลือเกิน

การพบพานของเราเริ่มต้นขึ้นจากการไล่ล่า...แต่กลับนำพานางไปสู่ปริศนาในอดีต...

สู่เรื่องราวของเทพธิดาผู้ฝืนลิขิตสวรรค์...

สู่ความรักที่ แปรเปลี่ยนเป็นความแค้น....

และสู่ความจริงที่ว่า...เสียงสะอื้นที่นางได้ยินในความฝันทุกค่ำคืนนั้น

...อาจจะเป็นเสียงของคนที่กำลังร้องไห้....เพื่อนาง

...มาตลอดห้าร้อยปี...

//cut seen//

"ทำไม..." นางถามเสียงสั่น "ทำไมท่านต้องทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นด้วย? สิ่งที่ท่านพูดในวันนั้น...มันไม่มีความหมายอะไรเลยหรือเจ้าคะ?"

คราวนี้...ม่อเฉินค่อยๆ หันกลับมามองนางช้าๆ

ใบหน้าของเขาซีดเซียวลงไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อเหลาคมคายนั้นลดน้อยลงไปเลย ดวงตาคมกริบคู่นั้นจ้องมองมาที่นาง...มันไม่ได้เย็นชา...แต่กลับเต็มไปด้วยความสับสน...ความไม่แน่ใจ...และความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ลึกๆ

"แล้วเจ้าต้องการให้ข้าทำเช่นไร?" เขาถามกลับ

"ต้องการให้ข้าพูดว่าข้ารักเจ้ามาตลอดหนึ่งพันปีงั้นรึ? ต้องการให้ข้าพูดว่าการรอคอยเจ้าคือความทรมานเพียงหนึ่งเดียวที่ข้าเคยรู้จักงั้นรึ?"

ทุกถ้อยคำของเขาแม้จะพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่กลับหนักหน่วงราวกับก้อนหินที่ทุ่มลงมาในใจของนาง

"หรือต้องการให้ข้าพูดว่า...การที่ต้องเห็นเจ้าดูแลเอาใจใส่ชายอื่นมันทำให้ข้าแทบจะคลั่งตาย...ทั้งๆที่ข้ารู้ดีว่าข้าไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะรู้สึกเช่นนั้น"

เสี่ยวเถานิ่งอึ้งไป นางไม่เคยรู้เลยว่าภายใต้ความเงียบขรึมนั้นเขาจะเก็บงำความรู้สึกที่รุนแรงและเจ็บปวดไว้มากมายถึงเพียงนี้

"ข้า..." นางพูดไม่ออก

"เจ้าไม่ต้องตอบอะไรทั้งนั้น" ม่อเฉินเบือนหน้ากลับไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง "ข้ารู้ดีว่าข้าเป็นใคร...และเจ้ารู้สึกกับข้าเช่นไร ความรู้สึกของเจ้าที่มีต่อข้า มันคือความรู้สึกผิด คือหนี้บุญคุณ...ไม่ใช่ความรัก..."

เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ "ข้าไม่ต้องการความรักที่เกิดจากความสงสาร ซือมิ่ง...ข้าเพียงแค่ต้องการให้เจ้ามีความสุข...และได้เลือกเส้นทางชีวิตของเจ้าเอง แม้ว่าเส้นทางนั้น...จะไม่มีข้าอยู่ด้วยก็ตาม"