ยอมแล้วทูนหัวอยากมีคนข้างตัวเป็นคุณ

" ฉันชื่อ ตรีลักษณ์ แต่คุณจะเรียกฉันว่าที่รักก็ได้นะ" 

หญิงสาวบอกพลางซ่อนยิ้มไว้อย่างเต็มที่ ตามองผู้ชายต่างชาติที่ตนเองเอาปูนแดงหมายหัวว่าชาตินี้ต้องได้เป็นผะ... เอ่อ เป็นคนรักให้ได้ มือบิดผ้าเช็ดหน้าไปมาจนมันจะฉีกอยู่รอมร่อ

"โอเค... ผมจะเรียกคุณว่า... อืม อะไรนะ" คนพูดไทยไม่ได้ขมวดคิ้ว พยายามออกเสียง

"ทะ... ที"
" ที่... รัก ค่ะ ช้าๆ ที่...รัก"
กรี๊ดดด นึกภาพเขาเรียกเธอแบบนี้ต่อหน้าสาวๆคนอื่นในมหาวิทยาลัยสิ อาจารย์ภาษาไทยผู้เงียบขรึมประจำภาควิชากลั้นเสียงหัวเราะแห่งชัยชนะไว้
"โอ.." ศาสตราจารย์หนุ่มตาน้ำข้าวยิ้มกว้าง " ที..."
^/////^
ตรีลักษณ์ยิ้มบางๆก่อนจะตาเหลือกเมื่อเขาเรียก
" ทีเรกซ์ โอ... เป็นชื่อที่น่าสนใจนะ แต่ก็เหมาะกับคุณดี ทีเรกซ์ ต่อไปนี้ผมจะเรียกคุณทีเรกซ์"
" เอ่อ... ไม่ใช่ค่ะ คือ เอ่อ"
"ทีเรกซ์ น่ารักดี ผมชอบไดโนเสาร์ตั้งแต่เด็กๆแล้ว" 
แบรทลี่ย์ยิ้มสดใสให้เธอ ชะนีไทยที่กำลังจะอ้าปากแย้งว่าเขาเรียกผิดเลยพูดไม่ออก หญิงสาวยิ้มเจื่อน...
น่ารักดี น่ารักดี น่ารักดี
คำนี้สะท้อนก้องในหัวเธอ....
เอาวะ... 
" ค่ะ ทีเรกซ์ก็ทีเรกซ์"
หญิงสาวถอนหายใจเฮือก ก้มหน้าอย่างออกอาการเซ็ง เลยไม่เห็นแววตาพราวระยับอย่างคนกลั้นหัวเราะของผู้ชายที่นั่งตรงกันข้าม
ผู้หญิงใส่แว่นหนาผมม้าตรงแหน่วหน้าเขาไม่รู้เลยว่าเขาแกล้งเธอ .. มีอีกหลายอย่างที่ตรีลักษณ์ไม่รู้เกี่ยวกับเขา เช่นว่า ... เขาพูดและฟังภาษาไทยได้รู้เรื่องดีพอๆกับเจ้าของภาษาทีเดียว แบรทลี่ย์ยิ้มตีหน้าซื่อ เมื่อเธอเงยหน้ามอง
......................................................
เธออยู่ในวัยที่เรียกว่ารถไฟป้ายสุดท้ายวิ่งเลยป้ายไปนานแล้ว
ความโสดช่างโหดร้าย และผู้ชายดีๆก็หายาก
เมื่อฟ้าส่งผู้ชายดีๆที่หล่อมากมาให้
ตรีลักษณ์เลยทำทุกอย่างเพื่อมัดใจเขาไว้
เอาล่ะนะ... มารยาห้าร้อยเล่มเกวียนของสาวไทย
ปฏิบัติการอ่อยแบบละมุนละไม..จึงเริ่มขึ้น