ผมแอบชอบพี่มานานแล้ว

หลี่เจี๋ยก้าวเข้าไปใกล้มู่เหยียน จ้องมองเข้าไปในดวงตาที่ภักดีคู่นั้นอย่างเหยียดหยาม เขายืนกรานว่าเขาไม่ต้องการใครและมู่เหยียนเป็นแค่เด็กที่เขาเก็บมาเลี้ยงเพื่อมาเล่นสนุกเท่านั้น "แกคิดว่าแกเป็นใคร? เป็นแค่หมาข้างถนนที่ฉันใจดีเก็บมาให้ข้าวให้ที่ซุกหัวนอน! อย่าสำคัญตัวเองผิด! ฉันไม่ยอมให้แกขึ้นมามีสถานะที่ทัดเทียมกับฉันหรือแม้แต่เป็นมือขวาของฉัน! แกเป็นแค่ เครื่องมือที่ฉันใช้ฆ่าเวลาตอนฉันเบื่อ!"

มู่เหยียนยืนรับฟังด้วยใบหน้าที่สงบนิ่งราวกับว่าคำพูดเหล่านั้นไม่ได้สร้างบาดแผลให้กับเขา แต่ภายในใจของเขากลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจากการถูกปฏิเสธอย่างไม่มีเยื่อใย คำพูดของหลี่เจี๋ยกรีดลึกยิ่งกว่าคมมีดใด ๆ ที่เคยแทงร่างกายของเขา เขาถูกทำลายคุณค่าในทุกรูปแบบที่เขาพยายามสร้างขึ้นมาด้วยความภักดีทั้งหมด

หลี่เจี๋ยหันกลับไปหาพ่อแม่ของเขาพร้อมกับออกคำสั่งสุดท้ายต่อหน้าทุกคนด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันที่เยือกเย็นที่สุด
"จำไว้ มู่เหยียน..." หลี่เจี๋ยพูดด้วยรอยยิ้มที่น่ารังเกียจ "...ไม่ว่าแกจะทำอะไร ไม่ว่าแกจะฝึกฝนมาหนักแค่ไหน แกก็ยังเป็นแค่ 'หมา' ที่ฉันเก็บมาเลี้ยง จะเลียมือหรือกัดศัตรู...ก็ต้องรอคำสั่งจากฉันเท่านั้น"