เมียไอ้เฮย์เดน

เฮย์เดน...เขามันก็คนงี่เง่าเอาแต่ใจในสายตาเธอ
น้ำฟ้า...เธอก็เป็นเมียของไอ้คนงี่เง่าคนนั้นแหละ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เธอจงใจหลบหน้าพี่” เฮย์เดนเดินไปดักหน้าคนที่เพิ่งจะถึงบ้าน เมื่อกี้มีคนมาส่งแล้วเขาก็ไม่รู้เลยว่ามันในรถคันนั้นคือใคร
“อย่าหลงตัวเองค่ะ ไม่มีใครหลบหน้าพี่ทั้งนั้น” น้ำฟ้าพยายามจะเดินเบี่ยงไปด้านใดด้านหนึ่งเพื่อที่จะเข้าบ้าน แต่ทางมีแค่นี้ก็ยังช่างยากเหลือเกิน มีเขาเดินมาขวางซ้ายทีขวาทีจนเธอเลือกที่จะหยุดอยู่กับที่
ตากลับมาจ้องกัน เธอมองคนกวนประสาทที่มองมาด้วยท่าทางท้าทาย เขากอดอกแน่น ใบหน้าก็เรียบเฉยกว่าทุกครั้ง
“พี่เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก!” คนที่ไปทำงานที่รีสอร์ทมาเหนื่อยๆ ถามออกไปตรงๆ ยิ่งเมื่อกี้ไปกินข้าวในเมืองและเห็นพี่เหนือ แต่ที่น่าโกรธตัวเองคือเธอต้องทำเหมือนไม่เห็นเขาและก็ขี้ขลาดจนไม่รู้หรอกว่าเขามากับใคร มาคนเดียวหรือมากับผู้หญิงคนนั้น อารมณ์ที่ขุ่นอยู่แล้วก็ยิ่งเหมือนถูกทับถมประดังประเดกันเข้ามา
เหมือนคนเมาหมัด หายใจไม่ออก ทำตัวไม่ถูก
“ใช่ ฉันเป็นบ้า!”
“อย่างี่เง่าได้ไหมคะ”
งี่เง่า นี่เธอว่าเขาว่างี่เง่าเนี่ยนะ
“เธอมากกว่าไหมที่งี่เง่า ทำตัวคลั่งรักผู้ชายที่เขาไม่เคยแม้แต่จะชายตามอง”
สองมือเล็กกำแน่น ตากลมโตมองเขาที่กล้าพูดเรื่องส่วนตัวระหว่างเธอกับพี่เหนือ
เขามีสิทธิ์อะไรมาจุ้นจ้านเรื่องส่วนตัวของเธอล่ะ
“พี่มายุ่งอะไรด้วยล่ะ มันใช่เรื่องของพี่ไหม”
“ก็แล้วที่เห็นเขาอยู่กับผู้หญิงอื่นนั่นยังไม่มากพอเหรอ...” เขาขยับไปยืนขวางคนที่ทำท่าจะผละเข้าบ้าน
เธอยืนนิ่งไม่คิดจะตอบ
“หรือต้องเข้าไปเห็นเขาทับกัน เธอถึงจะยอมรับความจริง”
“พี่มันคนหยาบคาย!”
“หยาบคายเหรอ หรือว่าพูดแทงใจดำเธอกันแน่” เขาคว้าคนตรงหน้าก่อนจะเขย่าเธอ หวังให้เธอได้สติ
“ปล่อย!”
เฮย์เดนมองคนที่บิดแขน บิดตัวหนี กับเขา เธอเอาแต่ตั้งท่ารังเกียจตลอด
“ทำไม กับผัวนี่หวงตัว” เขาดึงคนที่ขัดขืนเข้ามากอดรัด เอาสิ คิดว่าเขาจะท้อเรื่องที่เธอหลงรักพี่เหนือเหรอ
ไม่มีทาง!
“รุ่มร่าม ทำตัวน่ารังเกียจ”
“ก็แล้วใครที่เมาจนยอมมีอะไรกับไอ้คนน่ารังเกียจคนนี้ล่ะ” เขายิ่งรัดเอวบางของคนพยศ เอาเถอะ จะให้เวลาเธอทำใจเรื่องทั้งหมดนี่
“พี่สัญญาแล้วนะ” เธอขึงตา หยุดขยับ เพราะแค่นี้ก็แนบชิดจนตัวติดกันเป็นคนเดียวกันแล้ว
“แล้วเธอทำแบบนี้ พี่จำเป็นต้องรักษาสัญญาด้วยเหรอ”