หงส์ปีกหัก

เพราะปักใจรักเพื่อนพี่ชายมาเนิ่นนาน รักโดยไม่เผื่อใจเลยสักนิด วาดฝันได้แต่งงานครองคู่กับเขา รอคอยช่วงเวลาล้ำค่านี้มาโดยตลอด แต่แล้วสิ่งที่วาดฝันกลับพันทลายเมื่อคนที่ปักใจรักเข้าพิธีวิวาห์กับคนอื่น เหมยเจ็บช้ำน้ำใจ ใจจะขาดอยู่รอน ๆ คนที่เคยสัญญาจะเป็นเจ้าบ่าวให้ในวัยเด็ก คนที่เคยจะเข้าพิธีวิวาห์กับเหมยเมื่อโตขึ้น เขาหายไปไหน!!

"เหมยมาได้ไง"

พชรปรี่เข้าหาน้อง กระซิบถามเสียงเครียด พ่อกับแม่เองก็รีบถลาเข้ามาหา ทั้งเป็นห่วงลูกระคนอับอายสายตาคนมอง

"ทำไมเหมยจะมาไม่ได้ ในเมื่อเฮียเฟยเคยเป็นคู่หมั้นเหมย ต่อให้เป็นหนึ่งวันก็ถือว่าเป็น ผู้ใหญ่รับรู้ทุกคน ไม่เหมือนผู้หญิงคนนั้น คบกันมากี่ปีแม้แต่ญาติผู้ใหญ่รู้เรื่องสักคนไหม ใครกันแน่ที่ต้องเป็นคนถอย"

"เหมย อย่าก่อเรื่อง อย่าทำให้เฮียผิดหวังไปมากกว่านี้"

ใบหน้าคมคร้ามรังสรรค์ด้วยเครื่องสำอางบางเบาขบกรามข่มความโมโห เวลานี้งานแต่งของตนเริ่มกลายเป็นละครปาหี่เข้าไปทุกที แขกเหรื่อวิจารณ์กันสนุกปาก ครอบครัววงศ์ตระกูลเริ่มเสื่อมเสียเพียงเพราะเด็กน้อยคนหนึ่งมาวุ่นวาย

"เฮียไม่เคยถูกใจอะไรเหมยอยู่แล้ว ทำอะไรไปเหมยก็ผิดตลอด คนแบบเหมย คนอย่างเหมยคนนี้ไม่สำคัญอะไรกับเฮีย เฮียไม่รักไม่ผูกพัน เฮียไม่เคยคิดถึงจิตใจเหมย เรารู้จักกันมาตั้งนานขนาดนั้น เฮียไม่รักไม่แคร์เหมยเลย สักนิดก็ไม่มี"

"เฮียเชื่อเถอะ ไม่มีใครรักเฮียเท่าเหมยแล้ว"

"...."

"ยิ่งกับผู้หญิงคนนี้ยิ่งไม่มีทาง เขารักเฮียไม่ได้ครึ่งที่เหมยรักเฮียเลยด้วยซ้ำ ผู้หญิงปลิ้นปล้อนตลบตะแลง สักวันเฮียจะเสียใจเพราะมัน!!"

"เหมยพอแล้วพี่ขอ กลับเถอะ เราสร้างเรื่องมามากแล้ว"

พี่ชายกระตุกเสื้อขอร้องให้กลับ แต่เหมยไม่ยอมกลับ มองผู้หญิงที่สวมชุดเจ้าสาวด้วยสายตามาดร้ายชิงชัง เหมยเกลียดมัน มันไม่ควรได้เฮียไป

"เหมย พี่ขอร้องกลับเถอะนะ"

"เหมยไม่กลับ"

"กลับ ยังไงก็ต้องกลับ"

คนเป็นพี่กดเสียงเข้มขึ้น ผงกหัวขอโทษขอโพยเพื่อนและครอบครัวเพื่อน วันนี้ทำให้สองตระกูลต้องอับอายขายขี้หน้าแล้ว

"ทำไม หรือพี่หลงมันอีกคน"

"อย่าพูดอะไรมั่วซั่วเหมย อย่าสร้างเรื่องโกหก"

"เหมยไม่ได้สร้างเรื่องโกหก เหมยพูดความจริง ความจริงที่ผู้หญิงคนนั้นตอแหล มันไม่ได้รักเฮียเลย มัน..."

"เหมยเงียบ!!!"

เป็นครั้งแรกที่พี่ชายตวาดใส่น้องชาย พชรอดไม่อยู่แล้ว ผิดหวังกับน้องจนไม่รู้จะผิดหวังยังไง และรู้สึกผิดกับคู่บ่าวสาวจนไม่กล้ามองหน้า

"พี่ยอมให้เหมยเอาแต่ใจมามากพอแล้วนะ เป็นเพราะพี่ตามใจเกินไปใช่ไหม เหมยจึงนิสัยเสียขึ้นทุกวัน เห็นหน้าพ่อแม่ไหม เห็นหน้าอากงบ้างไหม ไหนว่ารักนักรักหนา ทำไมถึงทำเรื่องให้พวกท่านขายหน้าแบบนี้"

ดวงตาสวยเพ่งพิศมองฝ่าม่านน้ำตา เห็นพ่อแม่ที่มองมาด้วยสายตาเหนื่อยล้าเห็นแววตาแก่ชรามองมาก็ยิ่งสะอื้นไห้ ไม่มีใครเข้าใจตนเลยสักคน ไม่มี!!

"เหมยยอมเป็นตัวร้ายของคนทั้งโลก ถ้าได้เฮียกลับมา ต่อให้ใครตายตรงหน้าเหมยก็ไม่สน!!"