ถังเนียนเนียนทะลุมิติมาดูแลน้องแฝด

"ครบสามวันแล้วนะ นังเด็กปากดี เงินหนึ่งตำลึงของเจ้าอยู่ที่ไหนล่ะ หรือว่าหาไม่ได้แล้ว เตรียมตัวไปเป็นทาสได้แล้วกระมัง"
ปัง!
ประตูถูกถีบเปิดออกอีกครั้ง ย่าถังเดินนำเข้ามาเป็นคนแรก ตามด้วยอาสะใภ้ทั้งสองและลูกๆ ของพวกนาง ทุกคนมีสีหน้าสมหวังและพร้อมที่จะเข้ามาเยาะเย้ยซ้ำเติมอย่างเต็มที่
"พูดอะไรกันอยู่" ย่าถังตวาด
"เสียเวลา รีบส่งตัวเด็กสองคนนั่นมาให้ข้า ข้าจะส่งพวกมันไปให้เศรษฐีหลี่ แล้วค่อยจัดการกับตัวต้นเหตุ"
ถังเนียนเนียนค่อยๆ ยืนขึ้นเต็มความสูง นางใช้ร่างของตนบังน้องๆ ไว้จากสายตาละโมบของญาติใจชั่ว นางไม่ได้แสดงอาการหวาดกลัวหรือร้อนรนแม้แต่น้อย
"ใจเย็นก่อนเถิดท่านย่า" นางกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"สัญญาก็คือสัญญา ข้าน้อยมิเคยคิดจะบิดพลิ้ว"
นางล้วงเข้าไปในอกเสื้อ แต่แทนที่จะเป็นท่าทางลังเลอย่างที่ทุกคนคาดคิด นางกลับหยิบแท่งเงินที่ส่องประกายแวววาวออกมาอย่างมั่นคง
เคร้ง!
เนียนเนียนโยนเงินแท่งหนึ่งตำลึงลงบนโต๊ะไม้เก่าๆ เสียงโลหะกระทบกับเนื้อไม้ดังกังวานไปทั่วกระท่อมที่เงียบสงัด แสงแดดยามสายที่ส่องเข้ามาตกกระทบกับผิวเงิน สะท้อนประกายวาววับเข้าตาของทุกคน
รอยยิ้มเยาะหยันบนใบหน้าของย่าถัง หลันซื่อ และจ้าวซื่อแข็งค้างทันที ดวงตาของพวกนางเบิกกว้างจ้องมองเงินแท่งบนโต๊ะราวกับถูกสาป
"เป็นไปได้อย่างไร" หลันซื่ออุทานออกมาเป็นคนแรก