ร้านนี้รับสาป ภาค ห่วงโซ่แห่งพันธนาการ

จูซือเหยียนโน้มตัวลงช้า ๆ จูบแรกนั้นบางเบาเสียจนแทบไม่แน่ใจว่ามีอยู่จริง เหมือนแมลงปอแตะผิวน้ำในยามเช้า — แผ่วเบา ทว่าแฝงแรงสั่นไหวจากส่วนลึกที่สุดของหัวใจ
แต่เมื่อริมฝีปากนั้นได้สัมผัสกันจริง ๆ ความนิ่งทั้งหมดก็พังทลาย เหมือนสายน้ำที่ขังไว้หลายร้อยปีหลากท่วมพนังในคราวเดียว
หลิงฮวาหลับตาลง หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ มือที่เคยจับผ้าไว้กลับกำเสื้อของจูซือเหยียนแน่นแทน ความอุ่นของอีกฝ่ายหลอมรวมกับลมหายใจ กลายเป็นไฟบางอย่างที่ลามเงียบ ๆ อยู่ในอกทั้งสอง
จูซือเหยียนแทบไม่รู้ตัวว่าเมื่อใดที่วงแขนของตนรัดอีกฝ่ายไว้แน่นขึ้น — เขาไม่ได้จูบเพียงเพื่อครอบครอง แต่เพื่อยืนยันกับฟ้าดินว่า นี่คือสิ่งที่เขารอมาแสนนาน
ความรู้สึกนั้นทั้งแผ่ว ทั้งแรง ทั้งงดงามจนเจ็บในอก เขาเหมือนคนที่เพิ่งได้ดื่มน้ำหลังผ่านทะเลทรายหลายภพชาติ และยิ่งดื่มก็ยิ่งกระหาย
"ข้า... รอเจ้ามานานเหลือเกิน หลิงฮวา... จนชาตินี้ข้าไม่อยากเสียเจ้าไปอีกแล้ว"