จำนนรักชายาบรรณาการ

“ท่านอ๋องทรงหักโหมเกินไปแล้วเพคะ” หลินอวี้เอ่ยด้วยความเป็นห่วง “อาการบาดเจ็บภายในของท่านอาจจะยังไม่หายดี โปรดพักผ่อนบ้างเถิด”

เยว่หานมองใบหน้าที่อยู่ใกล้เขาเหลือเกิน ความห่วงใยที่ปรากฏในดวงตาของนางนั้นดูจริงใจจนน่าตกใจ ความจริงใจที่เยว่หานไม่เคยได้รับจากสตรีคนไหนมาก่อน

“เจ้า... กล้าดียังไงถึงแตะตัวข้าโดยพลการ” เยว่หานแสร้งทำเสียงเย็นชา แต่ไม่ได้ขยับตัวออกห่าง

“หม่อมฉันขออภัยเพคะ” หลินอวี้รีบถอนมือออกและค้อมศีรษะลง “แต่ในฐานะชายาที่ดูแลสุขภาพของท่าน หากท่านเป็นอะไรไป... ก็เท่ากับหม่อมฉันทำหน้าที่นั้นได้ไม่ดีเพคะ”

เยว่หานสังเกตเห็นว่าหลินอวี้มักจะอ้างถึง ‘หน้าที่’ และ ‘พันธะ’ อยู่เสมอ ราวกับเป็นเกราะป้องกันความรู้สึกที่แท้จริงของนางเอง