ฉินเซียวชู้รักองค์หญิงหยูหวาน

ฉินหยางชะงักไป เขามองหน้าน้องชายที่บอบช้ำแต่สายตายังคงท้าทาย สลับกับมองชายาของตนที่กำลังแตกสลาย ก่อนจะตัดสินใจสะบัดร่างของฉินเซียวออกอย่างแรง
"ไสหัวออกไปจากจวนของข้าเดี๋ยวนี้!" เขาสั่งเสียงเฉียบขาด
ฉินเซียวยกหลังมือขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปากอย่างลวกๆ เขาจัดเสื้อผ้าที่เปียกโชกและขาดวิ่นของตนเองให้เข้าที่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มเยาะ
"ไม่ต้องไล่ข้าก็จะไปอยู่แล้ว"
เขาก้าวขึ้นจากอ่างน้ำ ทิ้งรอยเท้าที่เปียกแฉะไว้บนพื้น เขาเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าหยูหวาน ส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความหมายลึกซึ้งให้นาง
"จำรสจูบของข้าไว้ให้ดีล่ะเพราะมันจะหอมหวานกว่าสัมผัสที่เย็นชาของพี่ชายข้าเสมอ"