สตรีร้ายกาจที่ท่านแสนชังผู้นั้นคือข้าเอง

หลังจากที่ลมหายใจสุดท้ายสิ้นสุดลง นางกลายเป็นเพียงวิญญาณที่ถูกพันธนาการอยู่ในพิณโบราณของตระกูล แต่ลิขิตฟ้าก็ส่งวิญญาณของนางได้หวนคืนกลับมาอีกครั้ง ในร่างของสตรีงดงามที่ร้ายกาจ

และเขา…คือบุรุษที่ชิงชังนางยิ่งกว่าผู้ใดในใต้หล้า

แต่ทว่าเมื่อได้ใกล้ชิด สิ่งที่ไม่เคยคาดคิดก็เกิดขึ้น ท่ามกลางความจริงที่ถูกซุกซ่อน ความลับในอดีตเริ่มเผยออกมา

ความรักของ "สตรีร้ายกาจ" และ "บุรุษเย็นชา" จึงได้เริ่มต้นขึ้น

ในร่างนั้นที่เขาชิงชังหนักหนา

_________________________

Cut Scene

ซูซือเยว่ก้าวถลาเข้ามาโดยไม่สนใจใด ๆ แขนเรียวโอบกอดร่างสูงใหญ่ไว้แน่น ซบหน้าลงกับอกแกร่ง น้ำตาเอ่อคลอพรั่งพรูพร้อมเสียงสะอื้นอ้อนวอน

"แต่ข้าชอบท่าน…ท่านพี่อี้เฉิน ข้าชอบท่านยิ่งนัก"

อี้เฉินกำมือแน่น ความอดกลั้นถูกบดขยี้ด้วยความรังเกียจอย่างถึงที่สุด เขาออกแรงผลักร่างเล็กออกไปอย่างไร้ความปรานี สายตาเต็มไปด้วยความชิงชังราวกับการแตะต้องเพียงนิดเดียวก็เป็นสิ่งปฏิกูล

"น่ารังเกียจ!!" เขาเอ่ยเสียงต่ำเย็นเยียบ

ในห้วงความคิดของอี้เฉิน ภาพความผิดทั้งหลายของสตรีนางนี้ผุดขึ้นไม่หยุด นางเคยทำร้ายสาวใช้ในจวนเพียงเพราะใบหน้างดงามเกินไปจนถูกเขามองเพียงชั่วครู่ และยังมีอีกหลายสตรีที่ไร้ความผิดใด ๆ แต่กลับต้องเจ็บตัวเพราะความหึงหวงบ้าคลั่งของซูซือเยว่

สำหรับเขา…นางคือสตรีที่ต่ำช้าที่สุดที่เคยพบเจอมาในชีวิต