บ่วงรักรอยปรารถนา

“เปลี่ยนเป็นรูปมนไม่ได้เหรอคะ…” เพราะความน้อยเนื้อต่ำใจเพราะอะไรก็ไม่อาจจะทราบได้ทำให้มนสิชาเผลอหลุดปากพูดในสิ่งที่หัวใจกำลังคิดอยู่ออกไป กว่าจะรู้ตัวเอาก็ตอนที่ได้ยินอีกคนหัวเราะเยาะอย่างสมเพชเวทนา
“หึ! เธอมีค่าสำหรับฉันขนาดไหนกันเชียวมนสิชา! อย่าแม้แต่จะคิดเปลี่ยนแปลงอะไรในชีวิตของฉันอย่างเด็ดขาด! เพราะยิ่งเธอพยายามทำมันมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งรู้สึกเกลียดเธอมากขึ้นเท่านั้น ผู้หญิงที่เที่ยววิ่งไล่ตามผู้ชายอย่างไม่ลดละอย่างเธอไม่มีวันมาแทนที่แพรของฉันได้ อย่าได้ลืมเชียว! เธอจะมีแต่เสียกับเสียถ้ายังดื้อดึงที่จะพยายามต่อไป ถ้าวันไหนรู้สึกเหนื่อยและอยากหยุดก็บอกได้เลย…ฉันพร้อมเซ็นต์ใบหย่าให้เธอทุกวัน!!” คนใจร้ายฝากคำพูดที่รุนแรงให้กันก่อนจะเดินหลบหายเข้าไปในห้องน้ำพร้อมปิดประตูเสียงดังสนั่น นั่นเลยทำให้คนที่พยายามซ่อนความปวดร้าวเอาไว้แทบจะล้มทั้งยืน มนสิชาปลดปล่อยน้ำตาออกมาเบาๆ เพราะไม่อยากให้คนในห้องน้ำเผลอได้ยินเสียงสะอื้นของเธอเข้า เธอไม่อยากให้เขาเห็นมุมอ่อนแอของตัวเองอีกแล้ว เพราะแค่ที่เขาแสดงต่อกันมันก็ย่ำแย่เกินพอแล้วจริงๆ
“สักวัน…มนจะทำให้พี่กันต์ได้เห็นค่ะ ว่าความรักของมนก็มีค่าไม่ได้แพ้ผู้หญิงคนนั้นเลย”