หลงกลิ่นกระดังงา

อุบัติเหตุในครั้งนั้นที่ทำให้เกือบเอาชีวิตไม่รอด ทำให้ มรกต คงชัยเลิศมงคล เห็นว่าเด็กคนหนึ่งที่ชื่อ พาขวัญ ดวงจันที ช่วยเหลือชีวิตของเธอเอาไว้ให้รอดจากยมฑูตที่คิดจะพรากลมหายใจของเธอ เด็กผู้หญิงคนนั้นช่างน่าสงสารเหลือเกิน พ่อแม่ป่วยและจากไปด้วยโรคร้ายปล่อยให้เด็กคนหนึ่งที่เพิ่งอายุ 11 ขวบได้เผชิญชีวิตเพียงลำพังภายในบ้านมุงหลังคาสังกะสีเก่าๆ ซอมซ่อ หากเธอจะปล่อยให้เด็กคนนี้อยู่เพียงลำพังก็ดูจะใจร้ายเกินไป เธอเองก็ไม่มีใครและเด็กคนนี้ก็เหลือตัวเพียงคนเดียวเช่นกัน ถือซะว่าตอบแทนบุญคุณที่เด็กคนนี้ได้ช่วยเหลือเธอไว้ก็แล้วกัน
“ฉันหายดีแล้ว เธอจะไปกับฉันไหม” แววตาเด็ดขาดที่มองมาที่เด็กคนหนึ่งด้วยสายตาหม่นหมองมองไม่เห็นอนาคตของตัวเองว่าจะใช้ชีวิตยังไง
“คุณจะไปที่ไหนคะ”
“ฉันมีบ้าน มีอาหารสามารถดูแลเธอได้ อยู่ที่นี่เธอก็ไม่มีอนาคตไปอยู่กับฉันแล้วเธอจะได้เรียนหนังสือ” มองดูแววตาเป็นประกายเหมือนมีความหวังของเด็กน้อยคนหนึ่ง
“หนูไปด้วยหนูจะช่วยคุณทำงานคะ”