ซากรัก ปรักหักร้าย

ความรักของคนทั้งคู่เหลือเพียงซากปรักหักพัง
ในซากนั้นมีหัวใจเล็กๆ หนึ่งดวงที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขากับเธอ
หัวใจเล็กๆ ดวงนี้จะเพียงพอไหมที่จะกอบกู้ซากรักของพวกเขาให้กลับคืนมาเหมือนเดิม...

//ตัวอย่างบางตอน//

"นี่ใช่ไหมคะ เหตุผลที่พี่ภัทรต้องการยกเลิกงานแต่งงาน"
"กิ่งตามพี่มาเหรอ"
"ถ้าไม่ตามมากิ่งจะรู้ไหมคะว่าพี่ภัทรแอบมีผู้หญิงคนอื่น"
"กิ่ง! มันจะมากไปแล้วนะ!"
"แอบเอากับมัน มานานแค่ไหนแล้วคะ"
ภัทรภพไม่ชอบใจถ้อยคำของกีรติ ไม่ชอบที่เธอจิกหัวเรียกคนอื่นแบบนี้
และที่สำคัญเธอกำลังกล่าวหาเขา
ตอนนี้ทั้งสองยืนเผชิญหน้ากันโดยที่มิรายังคงนั่งอยู่ที่เดิม
ตกใจ หวาดหวั่น แต่ยังคงนิ่งเงียบ

"กิ่งฟังพี่นะ" จับไหล่ทั้งสองข้างของกีรติเอาไว้
"มิ้นเขาไม่ได้เป็นอย่างที่กิ่งพูด พี่กับมิ้นไม่ได้เป็นอย่างที่กิ่งคิด"
กีรติผลักอกของภัทรภพออกไป หยิบลิปกลอส ออกมาจากกระเป๋า
พร้อมกับเดินเข้าไปหามิรา ไม่ได้เป็นอย่างที่เธอพูดงั้นเหรอ
แล้วนี่อะไร อยากแสดงตัว อยากได้ของของคนอื่น ได้! อยากได้ก็เอาไป

"ของเธอใช่ไหม"
"เอ่อ..." มิราอึกอัก หันไปมองภัทรภพพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ
ก่อนจะหันกลับมาตอบกีรติ
"มิ้นคงทำหล่นไว้ในรถพี่ภัทรน่ะค่ะ" ยอมสารภาพความจริงออกไป

"อยากได้มากใช่ไหมผู้ชายคนนี้" ชี้ไปยังภัทรภพ คู่หมั้นของเธอ
"จากวันนี้เป็นต้นไป เขาเป็นของเธอ"
"กิ่ง หยุดนะ นี่พูดบ้าอะไร"
กีรติถอยออกมาตามแรงดึงของภัทรภพ ดูออกว่าเขาห่วงผู้หญิงคนนั้น
เธอหันไปเผชิญหน้าเขาตรงๆ จะกรีดร้องโวยวายให้มันได้อะไรขึ้นมา
ยื่นลิปกลอสแท่งนั้นไปให้เขา
"ผู้หญิงคนนั้น..." กีรติหยุดชะงักเมื่อนึกอะไรขึ้นได้ เธอรู้จักชื่อผู้หญิงคนนั้นนี่นา
"คุณมิ้น...เธอลืมไว้ในรถพี่ภัทรน่ะค่ะ"
เมื่อชายหนุ่มไม่ยื่นมือออกมารับ กีรติจึงปล่อยมันลงไปกับพื้นเสียอย่างนั้น

อะไรที่ถือแล้วหนักก็ควรปล่อย
อะไรที่ไม่ใช่ของเธอ เธอก็ไม่ควรเก็บเอาไว้
โดยเฉพาะถ้าสิ่งนั้นไม่ได้อยากเป็นของของเธอ
ต่อให้เกิดอีกสิบชาติเธอก็จะไม่มีวันกรีดร้องโวยวายแย่งผู้ชายกับใคร
ต่อให้เกิดอีกร้อยชาติเธอก็จะไม่มีวันแย่งของของใคร
ไม่มีวันตีหน้าซื่อเพื่อร้องขอความสงสารหรือร้องขอความรักจากผู้ชาย
อย่างที่ผู้หญิงคนนี้กำลังทำอยู่
มันน่าสมเพช!
"ขอให้มีความสุขนะคะ"
กีรติทิ้งท้ายก่อนจะหันหลังให้ทั้งสองคนและเดินออกจากบ้านไป