สามสาปเจ็ดชั่วโคตร

"เฮียแนะนำอาไห้อย่างนั้นได้ยังไง มันรุนแรงเกินไป"
"ก็อีแค้นมาก แล้วอยากได้อะไรที่แรงกว่ากู่"
"อันนี้แรงเกินไป เจ็ดตะปู สามไสยศาสตร์ แก้ไขไม่ได้ไม่ทัน มันถึงขั้นตอกตรึงวิญญาณไว้รับใช้เป็นทาสเลยนะเฮีย"
แต่ก็ยังไม่เท่า สามซวย เจ็ดชั่วโคตร ใช่ไหม?
"อาจู..." พี่ชายเรียกเหมือนเตือนสติ "ลื้อไม่ใช่คนสูญเสีย ลื้อจะมาพูดว่าอะไรแรงไปเบาไปไม่ได้หรอก"
จากจุดเล็กนิดเดียว เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ ลุกลามใหญ่โต แค้นกันไป เอาคืนกันมา แล้วมันก็ไม่จบ ส่งผลถึงสามชั่วคนเจ็ดชั่วโคตร
แต่จะโทษคนที่เอาคืน หรือควรโทษคนเริ่มกันล่ะ


ในนิยายนี้ ราษราตริน นำทั้งเกร็ดทั้งแก่น ในวิถีความเชื่อทั้งในจารีต ประเพณี และกฎบ้านของคนจีน โดยเฉพาะศาสตร์เกี่ยวกับสิ่งลี้ลับ ไสยเวท และความเชื่อทางจิตวิญญาณ ประเภท ‘ไม่เชื่ออย่าลบหลู่’ กับสิ่งที่บรรพชนสืบทอดกันมาช้านาน และสำหรับจีนแล้ว กล่าวได้ว่า หลายกฎ หลายความเชื่อ นานนับพันปีมาแล้ว
ยึดหลักกตัญญู เกื้อกูลพี่น้อง ซื่อสัตย์ถือคุณธรรม
และแน่นอน คนจีนรักแรง แค้นแรง เกลียดฝังใจ ใครดีดีตอบ ใครร้ายร้ายแสน ถึงมีคำกล่าว ‘บุญคุณต้องทดแทน ความแค้นต้องชำระ!’ ก็ประโยคนี้แหละ เชื้อปะทุอย่างดี ที่ผู้เขียนนำมาต่อยอด ประกบศาสตร์ ประกบศิลป์ จนเป็น ‘สามสาป เจ็ดชั่วโคตร’ ในมือผู้อ่านขณะนี้
ไสยศาสตร์กับวิทยาศาสตร์ มักจะตั้งข้อขัดแย้งกันเสมอ
ฉะนั้นคำว่า ‘ไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอก’ กับ ‘งมงายไร้สาระ’ ในสายตาของคนวิทยาศาสตร์ที่ยึดมั่นในสิ่งพิสูจน์ได้ จึงเป็นของคู่กัน แต่อย่างไรก็ดี เมื่อถึงจุดวิกฤต แม้ว่าจะเป็นเรื่องที่โง่ที่สุด
คนที่หาทางออกให้กับชีวิตไม่ได้ ก็พร้อมที่จะเชื่อ
แม้ว่าจะหา ‘เหตุผล’ จากสิ่งนั้นไม่ได้เลยก็ตาม
"ในโลกนี้ ถ้ารักมาก แค้นมาก อับจนหนทาง สามอย่างนี้จะทำให้คนเราทำได้ทุกอย่าง บางครั้งน้ำเชี่ยวอย่าเอาเรือไปขวาง อะไรหนักก็ผ่อนให้เบา เบาแล้วค่อยทำให้ทุกอย่างยุติลงด้วยดี"

สำนักพิมพ์มั่นใจว่า ผู้อ่านจะได้อะไรติดไม้ติดมืออันเป็นสาระจากนิยายเรื่องนี้ นอกจากความสนุกรัว ๆ แต่ถ้าขณะกำลังอ่านรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวก็สวดนะโม พุทธายะ ประกอบไปด้วย
ไม่น่ากลัวมากหรอกครับ แค่น่าเกรงขามเท่านั้น!
และนี่คือ งานเขียนที่ดีอีกชิ้นหนึ่งจาก ราษราตริน

รักชนก นามทอน
บรรณาธิการ สำนักพิมพ์ ณ บ้านวรรณกรรม
เดือนตุลาคม ๒๕๖๘