เลี่ยถิงเยียนชายาอ๋องขั้นเทพ

เสียงบานประตูห้องหอที่ปิดตายถูกเปิดออก พร้อมกับเสียงล้อไม้ที่บดเบียดกับพื้นห้องดังเข้ามาอย่างเชื่องช้า
กลิ่นอายเย็นเยียบและกดดันแผ่ซ่านไปทั่วห้อง
เลี่ยถิงเยียนเงยหน้าขึ้นมองผ่านผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวที่ยุ่งเหยิง ร่างในชุดวิวาห์สีแดงอีกชุดหนึ่งปรากฏแก่สายตา แต่เขากลับนั่งอยู่บนรถเข็น
ไหวหยางอ๋อง อู่จินเชียน
แม้จะนั่งอยู่ ใบหน้าของเขาก็หล่อเหลาราวกับเทพเซียนสลักเสลา แต่ดวงตาคู่นั้นกลับดำมืด ไร้แววปรานี และเต็มไปด้วยจิตสังหารที่ไม่อาจปิดบัง
"ในที่สุดเจ้าก็ตื่น" น้ำเสียงของเขาเย็นชืดราวกับน้ำแข็งพันปี
เขามองนางที่รอดตายอย่างหวุดหวิดด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็แค่ชั่วครู่
"ตื่นขึ้นมา" เขาเอ่ยต่อ "เพื่อรับความตาย"