ตามรักข้ามเวลา

มินตรา เดินทางย้อนเวลากลับไปอดีตเพื่อทำให้ ธันว์ รักเธอ
เเต่ยิ่งพยายามจะเเก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตมันก็ยิ่งยุ่งเหยิง
ขมวดปมไม่ต่างจากด้ายที่ถูกขมวดพันเป็นเกลียว
จนการณ์พลิกกลับเป็นร้ายสุดขั้วอย่างที่เธอเองคาดไม่ถึง

เเละหากเธอย้อนกลับไปได้อีกครั้ง
คงมีสองทางที่เธอจะเลือก
นั่นคือกลับไป...
เพื่อทำให้เขาไม่รักเธออย่างเดิม หรือ
กลับไป...เพื่อทำให้เธอไม่รักเขา


เรื่องของความรักที่ไม่อาจหาคำตอบได้ว่า เป็นผลจากวิทยาศาสตร์
หรือโชคชะตาเป็นตัวกำหนด


*****************************************






มินตราทำหน้าขัดใจ “ก็แค่เฟิสต์คิส พี่ธันว์จะขัดใจมิ้นหรือคะ วันนี้วันเกิดมิ้นนะ”

ธันว์ถอนใจอย่างหนักใจ มองตามร่างบางที่ขณะนี้สะบัดหน้าพรืดและพลิกตัวกลับไปนอนหงายอย่างขัดใจ ธันว์พูดเสียงอ่อนๆ ว่า “หนูมิ้น...ทำความเข้าใจกันก่อนนะ ไม่ใช่ว่าพี่ไม่อยากจูบเรา ตรงกันข้ามพี่อยากจูบเรามาก เพียงแต่ติดว่า...”

มินตราหันกลับมาสวนทันควัน “อยากจูบก็จูบ ไม่อยากจูบก็ไม่ต้องจูบ แค่นั้น ไม่เห็นต้องมีแต่...”

อาจารย์หนุ่มกลอกตาไปมากับความช่างเอาแต่ใจของลูกศิษย์สาว พ่นลมหายใจอีกพรืดหนึ่ง แล้วว่า “งั้นหลับตา” ท้ายสุดก็ยอมจำนน เขาเคยขัดใจเด็กสาวได้ที่ไหน ไม่เคยเลยสักครั้ง

เด็กสาวพริ้มตาหลับในทันทีที่สิ้นเสียงเขา ธันว์มองภาพนั้นแล้วส่ายหน้าอย่างระอาปนเอ็นดู เกิดความรู้สึกรักและหวงแหนเด็กสาวขึ้นมาท่วมท้นเมื่อจ้องอากัปกิริยาที่รอคอยจูบเขา พระเจ้า...เขาทะนุถนอมดอกไม้ดอกนี้มายาวนานถึง ๖ ปีเต็ม คอยเฝ้าดูแลรดน้ำพรวนดิน ริ้นไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม ค่อยๆ ดูพัฒนาการการเติบโตของเด็กสาวราวกับคนสวนที่เฝ้าดูแลดอกไม้แสนรักของตัวเองอย่างหวงแหน จากเด็กหญิงค่อยๆ แปรเปลี่ยนมาเป็นเด็กสาวและขณะนี้กำลังย่างก้าวเข้าสู่วัยสาวสะพรั่งอย่างเต็มตัวด้วยรูปร่างที่อวบอิ่มกลมกลึงได้รูป เปรียบไปก็เหมือนดอกไม้ดอกตูมที่ค่อยๆ แย้มกลีบกระทั่งเบ่งบานสะพรั่ง ท้าทายมวลหมู่ภมรในที่สุด บัดนี้ดอกไม้ดอกเดียวกันนี้กำลังออดอ้อนฉอเลาะให้เขาได้ลิ้มสัมผัสรสชาติของความสำเร็จที่เขาเฝ้าเพียรรดน้ำพรวนดินมาอย่างใจเย็นและทะนุถนอม

พระเจ้า...เด็กสาวช่างอ่อนหวาน สดใสน่ารักและไร้เดียงสาเหลือเกิน เธอจะรู้บ้างไหมว่ากำลังทำให้ใจเขาละลายจวนเจียนจะคลั่งเสียให้ได้ เขาต้องสะกดจิตสะกดใจตัวเองแค่ไหนที่จะไม่แตะต้องเธอ...มินตราจะรู้บ้างไหม? และนับวันอาการนั้นดูจะรุนแรงหนักขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะเรียกว่าหลงรักหัวปักหัวปำอย่างถอนตัวไม่ขึ้น