ไฟผลาญศร

ไอ้ไฟหมาบ้าเผาผลาญทำลายทุกอย่างให้มอดไหม้แม้กระทั่งหัวใจตนเอง
.
.
.
"เธอไปเอาความคิดว่าฉันจะช่วยผู้หญิงอย่างแม่เธอมาจากไหน ฮึ…ลูกศร"
"พี่ไฟ…"
"อย่ามาเรียกเหมือนฉันกับเธอสนิทกัน!" น้ำเสียงอาทิตยาแข็งกร้าว ไร้ความอบอุ่นเหมือนครั้งอดีต ศรัญญาสะดุ้ง น้ำใสรินรดใบหน้า ปากเล็กเม้มเข้าหากันอย่างอดสู รู้ดีว่ายามนี้ฐานะระหว่างหล่อนและบุคคลตรงหน้าต่างกันราวฟ้ากับเหว และจะหวังใช้สถานะเหมือนสิบห้าปีที่แล้วเพื่อให้อีกฝ่ายเห็นใจไม่ได้อีก
"คะ…คุณไฟ…ได้โปรดช่วยแม่ลูกศรด้วยเถอะนะคะ จะให้ลูกศรทำอะไรก็ยอม"
"ทำอะไรก็ได้เหรอ?..." หลังจากเงียบไปครู่ เสียงทุ้มเอ่ยเหมือนพอใจในที
"ค่ะ! คุณไฟจะให้หนูทำอะไรก็ได้ ล้างจาน ถูบ้าน ทำสวน ตัดต้น…ไ"
"โอ๊ยยย! ทำแบบนั้นก็เสียของหมดสิวะ!" อาทิตยาอัดบุหรี่เต็มปอด ก่อนพ่นควันรดบนกายสาว ศรัญญาเบี่ยงหน้าหนีกลิ่นฉุนที่เกือบทำให้หล่อนอาเจียน และเพราะทำหน้าราวรังเกียจเช่นนั้น ใบหน้านวลจึงถูกมือเรียวดั่งคีมเหล็กจับเข้ายังปลายคาง บีบจนหล่อนร้องไม่ออกแม้เจ็บมากเพียงใด
"ถ้าอยากให้ฉันช่วยแม่เธอ มันก็มีทางอยู่นะ…" รอยยิ้มร้ายกาจผุดขึ้น ดวงตาคมฉายเงาสาวสวยที่กำลังทำหน้าตื่นเต้นดีใจ หญิงสาวยิ้มกว้างก่อนมันจะหุบลงเมื่อได้ยินประโยคถัดมา
"มาเป็นของเล่นบนเตียงให้ฉันสักปีสองปีสิ แล้วฉันจะหาโรงพยาบาลดี ๆ รักษาแม่ของเธอให้"

*** พระเมะธงแดง แนะนำอ่านตย.ก่อนนะคะ