ไม่อยากเป็นเพื่อนเจ้าสาว ขอเป็นเจ้าบ่าวจะได้ไหม

"แต่ปอกับนกยูง เรายัง…ไม่ใช่แฟนซะหน่อย"

"วันนี้ยัง แต่วันหน้าอาจจะใช่ใช่มั้ยล่ะ"

"ก็...มั้ง ถ้าน้องไม่ปฏิเสธ"

"ปอ!"

"แล้วไง เป็นแล้วไงแป้ง" ฉันเริ่มขึ้นเสียงเพราะรู้สึกไม่ไหว "แป้งวนกลับมาเรื่องนี้อีกแล้ว ปอไม่เข้าใจเลย ทีแป้งยังไปแต่งงานได้ แล้วทำไมปอถึงจะคบคนอื่นบ้างไม่ได้"

"ถึงแป้งจะแต่งงาน แต่แป้งก็ยังรักปอเหมือนเดิม"

"เหมือนเดิม? เหมือนเดิมยังไง?"

"แป้งรัก..."

"รักแบบสัตว์เลี้ยง" ฉันไม่รอให้แป้งจบประโยค ก็รู้ ๆ กันอยู่ว่าแป้งรักฉันแบบไหน "แป้งแค่อยากมีปอเอาไว้ข้างกายเหมือนหมาตัวหนึ่ง หมาที่ต้องจงรักภักดีกับเจ้าของแค่คนเดียว"

"ปอ..."

"แป้งชอบให้ปอเป็นหมาขนาดนั้นเลยเหรอ"

"ไม่ใช่นะ หมาเหมออะไรกัน ปอเป็นคนสำคัญของแป้งนะ"

"หมามันก็สำคัญกับเจ้าของทั้งนั้นแหละ หมาตายเจ้าของร้องไห้ แต่อีกสักพักเดี๋ยวก็ลืม หาตัวใหม่มาเลี้ยงวนเป็นวัฏจักร"

"แต่ปอไม่ใช่หมาไง ก็บอกแล้วไงปอไม่ใช่หมา โลกนี้มีปอแค่คนเดียว ฮือ..."

ฉันค่อนข้างตกใจที่เห็นแป้งปล่อยโฮออกมาอย่างนั้น ถึงแป้งจะเป็นคุณหนูเอาแต่ใจ แต่ก็ไม่เคยร้องไห้เสียงดังเหมือนเด็กอย่างนี้มาก่อน

"เอาล่ะ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ เลิกร้องได้แล้ว" ฉันยอมให้คนตรงหน้าอีกครั้ง ‘ข้ามเส้น’ ที่เพิ่งขีดไว้เข้าไปเช็ดน้ำตาให้ ก่อนที่แป้งจะโผเข้ามากอด กอดแน่นที่สุดเท่าที่เคยกอดมา

แป้งร่ำกำลังหยิบปลอกคอขึ้นมาสวมให้ฉันอีกครั้งแล้วสินะ

......

เรื่องนี้เป็นแนวเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ เส้นเฟรนด์โซนที่สูงขึ้นเรื่อย ๆ มันยากที่จะก้าวข้าม ใครเคยอ่านเรื่อง 'ลุ้นรักพี่สาวขัดดอก' จะเป็นคนละโทนกันนะคะ เรื่องนี้ดราม่าค่อนข้างมากค่ะ ลองอ่านกันดูนะคะ เผื่อชอบ ขอบคุณค่ะ

เอื้อมใจ