แสงจันทร์ขาวของอ๋องปีศาจ เล่ม 3 (จบ)

เสี่ยวเหลียนซีเป็นเด็กกำพร้าที่จับพลัดจับผลูมาเป็นกุนซือของกองทัพ นางกำลังเตรียมตัวปลดประจำการเพื่อไปสร้างครอบครัวอบอุ่นอย่างที่ใฝ่ฝัน แต่กลับไม่อาจแต่งงานได้เพราะดันมีดวงชะตาที่จะทำให้สามีอายุสั้น จึงปลอมตัวเป็นหญิงคณิกาเพื่อหวังจะมีลูกกับใครสักคน

มู่หรงเหยียนคือแม่ทัพปีศาจของแคว้นเว่ย กำเนิดจากร่างไร้วิญญาณของมารดา ลือกันว่าเขามีนิสัยโหดร้าย เย็นชา กระหายเลือดและชื่นชอบการฆ่าฟัน
เพราะต้องบัญชาการรบอยู่ต่างแดน จึงต้องแฝงตัวปลอมตัวเป็นคุณชายเจ้าสำราญ

แต่โชคชะตาเล่นตลก เมื่อกุนซือและแม่ทัพฝ่ายศัตรู... คู่ปรับที่ดันมากลายมาเป็นคู่นอน

โดยที่ไม่รู้ว่านางคือกุนซือฝ่ายศัตรู เขาเลือกนางมาเพราะนิสัยประหลาด หญิงสาวไม่มีจริตจก้านมารยาอย่างใครเขา จะได้ไม่มาวุ่นวายรบกวนจริยวัตรอันแสนสงบสุขและเรียบง่าย
หลังจากที่นางก้าวได้เข้ามาในชีวิต ตั้งแต่นั้นมาเขาก็หาความสงบสุขไม่ได้อีกเลย...

ปกติแล้วมีแต่คนหวาดกลัว ไม่ค่อยมีผู้ใดกล้าเข้าใกล้เขา
แต่พอเจอสตรีใจกล้าคิดปีนเตียงเขาทุกครั้งที่เผลอ
อ้าปากแต่ละครั้งเป็นต้องกล่าววาจาแทะโลม โดนหลอกกินเต้าหู้ทุกครั้งที่มีโอกาส
ก็ทำเอาคนอย่างเขาถึงกับไปไม่เป็น โดนเกี้ยวพานทั้งวันใครเล่าจะไม่หวั่นไหว
_______________________________
"เจ้าบอกให้ข้าเก็บเจ้าไว้เป็นอนุภรรยานอกจวน แต่คิด ๆ ดูแล้ว... ข้ารู้สึกว่าตัวเองต่างหากที่เป็นภรรยานอกจวนของเจ้า" ใบหน้างามล้ำเศร้าสลดหม่นหมอง ริมฝีปากเม้มตรงราวกับไม่ได้รับความเป็นธรรม
"!!!" คนที่เหลือรู้สึกว่าสมองว่างเปล่าไปโดยพลัน ขนหัวลุกชัน... ลุกลามไปจนถึงขนหน้าแข้ง
"มะ.. ไม่ใช่นะ ท่านอย่าพูดเช่นนั้นจะได้หรือไม่?" เสี่ยวเหลียนซีเริ่มร้อนรนขึ้นมาบ้างแล้ว
"เจ้าตั้งใจจะเก็บข้ากักขังเอาไว้ในเรือนหลัง ไม่ให้ออกมาเจอผู้คนไปจนถึงเมื่อไหร่? ไม่คิดจะให้เกียรติยกย่องเชิดชูให้ผู้อื่นได้รับรู้อย่างนั้นหรือ?"
"สำหรับเจ้าแล้ว... ข้าคงเป็นได้แค่บุปผาริมทาง เด็ดดมเชยชมจนสมใจแล้วก็โยนทิ้ง... ไม่คิดรับผิดชอบกัน" พูดจบก็เม้มปากแน่น ไม่มองสบตา
"!!!" คนที่เหลือพร้อมใจกันอ้าปากค้างด้วยความตะลึง
‘เดี๋ยวก่อนนะ! บทพูดของพวกเขาสลับกันหรือไม่?’
_______________________________