ลาลับ (The Long Goodbye)

ลาลับ (The Long Goodbye)
เรย์มอนด์ แชนด์เลอร์ (Raymond Chandler) : เขียน
ภัควดี วีระภาสพงษ์ : แปล
Nannicha Sriwut : ออกแบบปก
.
คดีที่ 6 ของ ฟิลิป มาร์โลว์ นักสืบเอกชนผู้กร้าวแกร่งและหม่นมืดแบบอเมริกัน คราวนี้ลางสังหรณ์ทำให้มาร์โลว์ยื่นมือเข้าช่วยเหลือเทอร์รี่ เล็นน็อกซ์ ชายหนุ่มตกอับผู้มีแผลเป็นปริศนาบนใบหน้า ก่อนที่มิตรไมตรีที่ยื่นให้อย่างบริสุทธิ์ใจจะค่อยๆ ชักนำมาร์โลว์เข้าไปพัวพันกับเรื่องยุ่งเหยิงเกินควบคุม เล็นน็อกซ์ตกเป็นผู้ต้องหาฆาตกรรมภรรยาที่เป็นลูกสาวเศรษฐีผู้มีอิทธิพลในวงราชการและสื่อสิ่งพิมพ์ ส่วนมาร์โลว์ตกเป็นผู้ต้องสงสัยฐานสมรู้ร่วมคิดพาฆาตกรหนีออกนอกประเทศ เมื่อเคราะห์ซ้ำแล้วกรรมก็มาซัดเข้าอีกระลอก มาร์โลว์ตกกระไดเข้าไปพัวพันกับโรเจอร์ เว้ด นักเขียนชื่อดังที่กำลังตกอยู่ในภาวะ ‘เขียนไม่ออก’ ก่อนจะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
.
ลาลับ (The Long Goodbye) โด่งดังมากตั้งแต่ตีพิมพ์ครั้งแรกเมื่อปี 1953 แต่ความคิดเห็นของผู้อ่านและวงวิจารณ์วรรณกรรมกลับแตกออกเป็นสองขั้ว กลุ่มหนึ่งยกย่องว่านี่คือผลงานที่ดีที่สุดของแชนด์เลอร์ ส่วนอีกกลุ่มมองว่าเล่มนี้ด้อยกว่า หลับไม่ตื่น หรือ ลาก่อนยอดดวงใจ
.
เรย์มอนด์ แชนด์เลอร์เขียน ลาลับ ในช่วงเวลาที่ต้องเผชิญปัญหาชีวิตหนักหน่วง ภรรยาป่วยหนักใกล้ตาย ตัวเขาเองก็เกิดความไม่มั่นใจในคุณค่างานเขียนของตน กระทั่งเคยพยายามฆ่าตัวตาย แต่เมื่อเขียนเรื่องนี้ได้สำเร็จ เขาก็กล่าวอย่างภาคภูมิใจว่านี่เป็น "หนังสือที่ดีที่สุดของผม" ไว้ในจดหมายฉบับหนึ่งที่เขียนถึงเพื่อน ลาลับ โดดเด่นในการใช้นิยายสืบสวนสายบู๊เป็นเครื่องมือวิพากษ์วิจารณ์สังคม อีกทั้งยังใช้วัตถุดิบจากชีวิตของผู้เขียนเองมาปรุงแต่งในลักษณะนิยายสำรวจตัวตนกึ่งอัตชีวประวัติ ส่งผลให้ได้รับรางวัล Edgar Award for Best Novel เมื่อปี 1955 ได้รับการดัดแปลงเป็นภาพยนตร์เมื่อปี 1973 และได้รับการดัดแปลงเป็นซีรี่ส์ห้าตอนจบโดยสถานีโทรทัศน์ NHK ของญี่ปุ่น ออกฉายเมื่อปี 2014
.
ฮารูกิ มูราคามิ นักเขียนร่วมสมัยชาวญี่ปุ่นที่เป็นตัวเต็งรางวัลโนเบลในยุคปัจจุบัน กล่าวว่า "ฟิลิป มาร์โลว์ เป็นจินตนาการของแชนด์เลอร์ แต่สำหรับผม เขามีตัวตนจริง ผมอ่าน ลาลับ มาแล้วไม่น้อยกว่า 12 รอบ"
.
(หมายเหตุ : คดีที่ 2-5 จะทยอยพิมพ์ตามมาจนครบ)