เซียนเฟยหวนชะตารักกลับมาทวงแค้น

"ข้าเหม็น เสื้อผ้าพวกนี้ มันเหม็นเหลือเกิน" เฟิงหลินก้มลงมองชุดเก่าที่นางสวมตอนไปวัด ชุดที่เปียกน้ำเน่าซึ่งถูกโยนทิ้งไว้ที่มุมห้อง
"กลิ่นกลิ่นผี กลิ่นบ่อน้ำนั่น มันตามข้ามาท่านแม่ ท่านก็เหม็น ข้าทนไม่ไหวแล้ว!"
นางเริ่มทุบตีตัวเอง "ข้าไม่อยากเหม็น! ข้าไม่อยากให้ผีตาม!"
"โว้ย! น่ารำคาญ!" ชุนเถาตวาด
"ก็เอาไปทิ้งสิ! เสี่ยวชิง! เอาผ้าขี้ริ้วเหม็นๆ นั่นไปทิ้งที!"
"ไม่!!!" เฟิงหลินกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง
"ทิ้งไม่ได้! ถ้าทิ้งผีมันจะตามกลิ่นไป ต้องเผาต้องเผาเท่านั้น" นางคลานไปเกาะขาชุนเถา
"ชุนเถาได้โปรด เผามันให้ข้าที... ข้ากลัว..."
ชุนเถาสะบัดขาทิ้งอย่างรังเกียจ "เรื่องมากจริง! แค่เผาก็จบใช่ไหม! ได้!"
"แต่... แต่..." เฟิงหลินทำท่าลังเล
"ต้องเป็นคน ต้องเป็นคนที่ไว้ใจได้ ต้องเป็นคนที่รู้จักท่านแม่ ผีท่านแม่จะได้ไม่โกรธ..." นางชี้ไปทางหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย
"หญิง หญิงชราคนนั้นที่ลานซักล้าง คนที่เย็บผ้าให้ข้า นางรู้จักท่านแม่ให้นางเอาไปเผานะ นะได้โปรด..."