กว่าจะสิ้นเสียงหัวใจ

“คุณ...เข้าไปในห้องนั้น” น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบราวกับน้ำแข็งขั้วโลก
“เมต้องการคำตอบค่ะ” เมลานีกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทาแต่แฝงไปด้วยความเด็ดเดี่ยวอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เธอลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับเขา ดวงตาทั้งคู่จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคมกริบคู่นั้น
น้ำตาหยดหนึ่งไหลรินลงมาอาบแก้มของเธออย่างช้าๆ “ตลอดห้าปีที่ผ่านมา พี่ภามเคยรักเม ที่เป็นเมบ้างไหมคะ”
คำถามนั้นตรงและบาดลึกเหมือนคมมีดที่กรีดลงไปกลางหัวใจ ภามนิ่งงันไปชั่วขณะ ก่อนที่ความโกรธจะระเบิดออกมาจนหมดสิ้น ความเป็นส่วนตัวที่เขาหวงแหนที่สุด ที่ซึ่งเขาเก็บซ่อนความทรงจำอันเจ็บปวดไว้เพียงลำพัง ได้ถูกล่วงล้ำทำลายลงแล้ว
“นี่คุณกล้าดียังไง” เขาตวาดลั่น เสียงดังจนก้องไปทั่วทั้งเพนต์เฮาส์ที่เงียบสงัด “ผมเคยบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าอย่าเข้าไปในห้องนั้น คุณไม่มีสิทธิ์”
“สิทธิ์เหรอคะ” เมลานีสวนกลับทั้งน้ำตา “สิทธิ์ของความเป็นภรรยามีบ้างไหมคะ หรือว่าเมไม่มีสิทธิ์รับรู้เรื่องอะไรเลย เพราะเมเป็นแค่ตัวแทนของคนอื่น”