แด่รักในความทรงจำ

“พี่ขอโทษที่พี่เป็นคนไม่เอาไหน พี่ขอโทษที่พี่ทำตามความฝันของตัวเองไม่ได้ และพี่ขอโทษที่พี่ทำร้ายหัวใจของน้ำหวาน” เขาพูดออกมาอย่างรู้สึกผิด “ตอนนั้นแม่ของพี่ท่านไม่สบายมากและท่านอยากให้พี่ไปดูแลธุรกิจที่ต่างประเทศ พี่ไม่มีทางเลือก”
“ไม่มีทางเลือก” ปานชีวาหัวเราะเยาะในลำคอ “มีทางเลือกตั้งเยอะแยะค่ะ คุณจะโทรมาบอกฉันก็ได้ จะส่งอีเมลมาหาฉันก็ได้ หรือแม้แต่จะส่งข้อความมาแค่คำเดียวก็ได้ แต่คุณเลือกที่จะหายไป เหมือนกับว่าฉันไม่เคยมีตัวตนอยู่เลยด้วยซ้ำ”
“ไม่จริงนะน้ำหวาน” กษิดิศรีบปฏิเสธเสียงแข็ง “พี่ไม่เคยลืมน้ำหวานเลยสักวันเดียว พี่เก็บจดหมายฉบับสุดท้ายที่น้ำหวานเขียนให้ไว้ตลอด และพี่ก็พยายามส่งข้อความหาน้ำหวานตลอด”
“ฉันไม่ได้รับอะไรจากคุณเลยค่ะ” เธอตอบกลับอย่างเจ็บปวด “คุณไปใช้ชีวิตของคุณ คุณไปเรียนรู้เรื่องธุรกิจ และคุณก็มีชีวิตใหม่ที่ดีกว่าเดิม ฉันไม่เคยไปรบกวนคุณเลย แล้วทำไมวันนี้คุณถึงกลับมา”