เล่ห์รักบังตะวัน

คำว่า "จุกจิก" กรีดลึกบาดหัวใจเธอจนชาหนึบ "แพรวไม่ได้จุกจิกนะคะพี่ภู" น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลทะลักออกมา "แต่พี่ภูกำลังโกหกแพรว พี่ภูไม่ได้ไปอำเภอ พี่ภูไปไหนมาคะ"
"ผมไม่ได้โกหก" เขาสวนกลับมาทันควันอย่างคนร้อนตัว "ผมแค่แวะไปที่อื่นต่อ มันเป็นเรื่องธุรกิจที่ซับซ้อน แพรวไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องหรอก"
"ทำไมแพรวจะรู้ไม่ได้คะ" เธอถามทั้งน้ำตา ความอัดอั้นตันใจที่สะสมมานานปะทุออกมา "เราเป็นสามีภรรยากันไม่ใช่หรือคะ ทำไมพี่ภูต้องมีความลับกับแพรว หรือว่าที่ที่พี่ภูไป มันเกี่ยวข้องกับคุณนีรนาถใช่ไหมคะ" ชื่อนั้นที่หลุดออกจากปากเธอราวกับเป็นตัวจุดชนวนระเบิดอารมณ์ของเขา
"แพรวอยู่ส่วนของแพรวไปเถอะ" ภูเบศวร์ตวาดลั่นด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม "หน้าที่ของแพรวคือดูแลบ้าน ไม่ใช่เข้ามายุ่งวุ่นวายกับงานของผม"
คำพูดนั้นแสนเย็นชาและโหดร้าย มันคือการขีดเส้นแบ่งที่ชัดเจนจนแพรววณิชยฐ์เจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งหัวใจ