หากมีวาสนาต่อกันย่อมพานพบ

หลายปีก่อน อี้เฟิง ชายหนุ่มผู้เป็นที่รักของนางจากไปสอบรับราชการที่เมืองหลวง เขาเคยสัญญาว่าจะกลับมารับนางเป็นภรรยาเมื่อสอบได้เป็นขุนนาง ทั้งสองเติบโตมาด้วยกัน ตั้งแต่เด็ก ความผูกพันแน่นแฟ้นจนไม่มีผู้ใดในหมู่บ้านไม่รู้เรื่องราวของพวกเขา

ทุกปีผ่านไป อวิ๋นฮวาจะคอยข่าวจากเมืองหลวง นางปักผ้า ปลูกดอกเหมย และเฝ้ามองทางเข้าหมู่บ้านด้วยหัวใจที่ยังมีความหวัง ต่อมาก็มีข่าวจากเมืองหลวงมาจริง ๆ อี้เฟิงสอบได้เป็นบัณฑิตอันดับหนึ่ง ได้รับการแต่งตั้งเป็นขุนนางในราชสำนัก แต่ข่าวที่ตามมาทำให้หัวใจของอวิ๋นฮวาแตกสลาย เขาได้รับพระทานราชสมรสกับบุตรีของเสนาบดีคนหนึ่ง

คืนวันนั้นฝนตกหนัก ลมพัดแรงจนตะเกียงในเรือนดับลง อวิ๋นอวานั่งนิ่งอยู่ในความมืด น้ำตาไหลเงียบ ๆ ไม่อาจเปล่งเสียงร้องใด ๆ ได้ เพราะหัวใจของนางนั้นแตกสลายจากข้างใน

แต่ชีวิตของคนเรานั้นบางคราวก็ช่างแปลกพิกลนัก ดังคำสุภาษิตจีนบทหนึี่งกล่าวไว้ว่า หากมีวาสนา แม้ห่างกันพันลี้ยังได้พบหน้า หากไร้วาสนา แม้อยู่ตรงข้ามกันก็มิอาจพบเจอ