อย่าเสียใจในวันที่ฉันจากไป

เธอจำต้องเลิกกับเขา เพื่อให้เขาได้มีชีวิตที่ดี
ไม่ต้องแบกรับภาระที่เขาไม่ได้ก่อ
วันเวลาผ่านไปนานหลายปี
ในที่สุดวงล้อแห่งความเจ็บปวดก็หมุนเวียนกลับมาอีกครั้ง
เขาพบเธอ คนที่ทำให้เขาจมอยู่กับความเจ็บปวดมาตลอดหลายปี
เมื่อมีโอกาสเขาจึงกักขังเธอไว้
ทรมานให้เธอได้รับความเจ็บปวดเช่นเดียวกับเขา
หากแต่สุดท้ายแล้วกลับเป็นเขาที่ต้องเจ็บปวดไปชั่วชีวิตกับการกระทำของตัวเอง
ศิลาได้โปรด.. คุณอย่าเสียใจในวันที่ฉันจากไป

**********************************
"เรียกฉันว่า 'ศิลา'!" เขาตวาดกลับ ขึ้นคร่อมทับร่างเธอไว้ กดข้อมือเล็กๆ ทั้งสองข้างไว้เหนือศีรษะด้วยมือเดียว ส่วนมืออีกข้างก็บีบปลายคางเธออย่างแรงบังคับให้สบตา
"ปล่อยฉัน! ปล่อยนะ! คนเลว! นี่มันไม่ใชพี่ทัชที่ฉันเคยรู้จัก!" เธอกรีดร้อง ใบหน้าอาบน้ำตา
"ผู้ชายคนนั้นมันตายไปแล้ว!" เสียงของเขาเหี้ยมเกรียม "เธอฆ่าเขาทิ้งไปพร้อมกับพ่อแม่ฉันในวันนั้น! คนที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ คือเจ้าหนี้... และเธอก็คือลูกหนี้ที่ต้องชดใช้!"
ศิลาบดขยี้ริมฝีปากลงไปบนปากอิ่มที่บวมเจ่อของเธอ มันไม่ใช่จูบ มันคือการลงทัณฑ์ คือการประกาศอาณาเขต รสชาติเค็มปร่าของน้ำตาผสมกับรสเลือดจางๆ ที่ซิบออกมาจากริมฝีปากที่แตกเพราะแรงบดบี้ของเขา กรรวีพยายามเม้มปากแน่น แต่เขาก็กัดลงไปบนริมฝีปากล่างของเธอจนเธอเผลออุทานออกมาด้วยความเจ็บปวด เปิดโอกาสให้เขาได้สอดลิ้นร้อนเข้าไปกวาดต้อนความหวานที่เขาโหยหามาตลอดสี่ปี
เขาจูบเธออย่างหิวกระหายและเกรี้ยวกราด ดูดดึงราวกับจะสูบวิญญาณของเธอออกมา กรรวีดิ้นรน ส่ายหน้าไปมา แต่มือที่บีบกรามของเธอก็แข็งแกร่งราวคีมเหล็ก
"อื้อ... อ่อย... ปล่อย"
เขาถอนจูบออก ทิ้งให้เธอหอบหายใจอย่างหนักหน่วง ดวงตาเต็มไปด้วยความตื่นกลัวสุดขีด
"เจ็บเหรอ?" เขากระซิบถาม แต่แววตาสมเพช "ความเจ็บของเธอมันยังไม่ได้เสี้ยวหนึ่งของฉันเลยด้วยซ้ำ!"
มือหนาที่ว่างอยู่ของเขาปลดปมชุดคลุมอาบน้ำออกอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นทรวงอกอวบอิ่มที่ล้นทะลักออกมา ผิวกายของเธอยังคงระบมจากเมื่อคืน ศิลาไล้นิ้วไปตามรอยกัดที่เขาทำไว้บนเนินอกเธอ กรรวีสะดุ้งเฮือก พยายามบิดตัวหนีสัมผัสที่น่ารังเกียจนั้น
"อย่า... อย่าทำแบบนี้... ฉันกลัวแล้ว... ฮือ... ฉันกลัว"
"กลัวก็ดี!" เขาก้มหน้าลงไปที่ซอกคอขาวผ่อง สูดกลิ่นกายที่เขาเคยเสพติด กลิ่นที่ทำให้เขานอนไม่หลับมานับพันคืน "จำเอาไว้สิกรรวี... จำความรู้สึกนี้ไว้ นี่คือสิ่งที่เธอต้องเจอไปอีกสี่ปี!"
เขาฝังคมเขี้ยวลงไปบนลาดไหล่มนอีกครั้ง แต่คราวนี้กรรวีไม่กรีดร้อง เธอเพียงแค่สะอื้นฮัก ปล่อยให้น้ำตาไหลพรากอย่างเงียบงัน ร่างกายเริ่มสั่นเทาอย่างควบคุมไม่อยู่
ความเจ็บปวดทางกายเริ่มด้านชา แต่ความเจ็บปวดในใจมันกรีดลึกจนแทบขาดใจ
...และแล้ว... ท่ามกลางความป่าเถื่อนนั้น...
ศิลาเริ่มเคลื่อนไหวร่างกาย บดเบียดแก่นกายที่แข็งขึงของเขาเข้ากับต้นขาด้านในของเธอ สัมผัสที่หยาบโลนนั้นทำให้กรรวีตัวแข็งทื่อ แต่ในขณะเดียวกัน... ร่างกายที่คุ้นชินกับสัมผัสของเขามานานหลายปีก็เริ่มทรยศเธอ ก่อนจะค่อยๆ อ่อนตาม
เขาเริ่มจูบเธออีกครั้ง แต่คราวนี้... ความเกรี้ยวกราดเริ่มเจือปนด้วยความต้องการที่สิ้นหวัง เขารู้... เขารู้ทุกจุดอ่อนบนร่างกายของเธอ เขารู้ว่าต้องจูบตรงไหนที่กกหูแล้วเธอจะขนลุก เขารู้ว่าต้องไล้นิ้วยังไงที่สีข้างแล้วเธอจะบิดตัว
เขาทำทั้งหมดนั้น ไม่ใช่ด้วยความรัก แต่ด้วยความแค้น เขาต้องการพิสูจน์ว่าเธอยังคงเป็นของเขา