ไอ้โหดที่รัก จบ

ไอ้โหดที่รัก
โปรย

"ผู้หญิงอย่างคุณไม่มีค่ามากไปกว่าโสเภณี"

ชลานนท์ด่า

ทำไมเขาถึงคงใจร้ายแบบนี้ เขาไม่รั้งรอเลยที่จะทำร้ายเธอด้วยวาจาและการกระทำ นติกาน้ำตาอาบแก้ม

"อย่ามาบีบน้ำตาเรียกร้องความสงสาร เพราะผมไม่มีให้คุณเลยแม้แต่นิดเดียว!"

เธออ่านสายตาบ้าเลือดของเขาออก ที่เขาโกรธเธอมากมายทั้งหมดนี้เป็นเพราะเธอทิ้งเขาในขณะที่เขาเจ็บแบบนั้น ใบหน้าคมเข้มของเขายิ่งดูน่ากลัวกว่ามหาโจรเสียอีก

"ฉัน...ขอโทษ...ฉันไม่ได้ตั้งใจทิ้งคุณตอนนั้น..."
"อีสารเลว...หุบปาก!"

ดูเหมือนเธอยิ่งพูดเขาก็ยิ่งโกรธ นี่เขาไม่มีความรักเหลือเลยแม้แต่น้อยนิดงั้นหรือ?

นติกาใจหายวูบ เธอมองเขาด้วยสายตาราวรานใจ

"สายเกินไปแล้ว"

ชลานนท์กัดฟันพูด แล้วกระตุกเธอเข้าไปหา กว่าที่เธอจะรู้ตัว เขาก็ตวัดร่างบางขึ้นแบก เธอบิดตัวต่อสู้ ใช้หัวเข่ากระแทกท้องเขาอย่างแรง

"ปล่อยนะ..."

"ไม่มีวัน!" ชลานนท์ทำเสียงลอดไรฟันออกมา "ถึงเวลาแล้วที่ผู้หญิงใจดำอย่างคุณต้องรับ"

นติกาดิ้นรน ร้องดังลั่น บิดตัวต่อสู้ จนผ้าที่นุ่งอยู่เกือบหลุด จนเธอต้องจับเอาไว้ไม่ให้ตัวเองต้องขายหน้ามากไปกว่านั้น
เธอดิ้นมากเข้า เขาก็หมดความอดทน ฟาดมือใหญ่ลงบนเนื้อนุ่มด้านหลังของเธอ

เพลี๊ยะ! เสียงเนื้อกระทบเนื้อไม่ใช่แค่ทีเดียว เขาตีเธออย่างไม่ปรานี จนเสียงร้องกลายเป็นเสียงสะอื้น ก้นขาวๆของเธอคงระบมหมดแล้ว

"อย่า...พอแล้ว"

เธอหยุดดิ้น เพราะยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งตี

"รู้ไว้เสียด้วยว่าใครเป็นคุณ!"

ผู้ชายคนนี้ต้องการให้เธอไม่เหลือศักดิ์ศรีใดๆ เขาอาฆาตดุร้ายยิ่งกว่าปีศาจ และเขาก็ไม่ได้รักเธอด้วย

จนนติกาเริ่มลังเลแล้วว่าเขาจะเคยรักมาก่อนหรือไม่ ถ้าคนรักกันก็ต้องให้อภัยกัน และคงไม่ป่าเถื่อนต่อกันแบบนี้

เธอสำนึกดีว่าฐานะของตนในปัจจุบันนี้ออกจะต่ำต้อย ความรักที่ยังมีต่อเขาทำให้นติกากำลังปั่นป่วนอย่างรุนแรง

ปัญหาของเธอก็คือ เขาเกลียดเธอ เขาไม่ได้ตายจากไปอย่างที่บิดาหล่อนเคยบอก และเขากลับมาเพื่อชำระบัญชีแค้น เขาเป็นคนทรงพลัง เนื้อตัวตึงแน่นไปด้วยมัดกล้าม ไม่มีทางเลยที่เธอจะชนะเขาได้

เขาต้องเห็นความกลัวในดวงตาของเธอ แต่เขาไม่สงสาร ขายาวๆของเขาก้าวยาวพาเธอกลับไปที่บ้าน

เขาวางเธอลงบนพื้นอย่างไม่ปรานีปราศรัย นติกาต้องยึดผ้านุ่งเอาไว้ ตัวสั่นสะท้าน เขาบิดปากอย่างเหยียดหยาม

"อย่าหวังเลยว่าจะได้รับความเมตตาจากผม"


รักด้วยใจ บัวริน