บุปผากลางพายุ

"นักโทษยังมีวันพ้นโทษ คนหลงผิดยังได้รับการไถ่บาป แล้วเหตุใดข้าจึงไม่เคยได้รับการให้อภัยจากบิดาของตนเองเลยสักครั้ง…" ข้าถูกตราหน้าว่าเป็นลางร้ายมาตลอดชีวิต เติบโตภายใต้การดูถูกเหยียดหยาม แต่ยังคงพยายามทำหน้าที่บุตรสาวอย่างซื่อตรง จนเมื่อถึงวัยออกเรือน ความลำเอียงของบิดากลับแผ่ชัดเจน

“ไม่ว่าจะดีหรือร้าย ท่านพ่อก็คือผู้ให้กำเนิดแก่ข้า เป็นผู้ที่ข้าควรเคารพและกตัญญูตราบจนลมหายใจสุดท้าย ท่านรักอวิ๋นเหยียนมากกว่า ข้าแจ้งแก่ใจดี และไม่เคยคิดจะโต้แย้งชะตาที่ฟ้ากำหนด เพียงหวังว่าท่านพ่อจะเหลือเศษใจเมตตาข้าบ้าง เหลือเพียงเศษเสี้ยวของความเอ็นดูให้ข้าที่มีเลือดเนื้อของท่านไหลเวียนอยู่ในกาย เท่านั้นข้าก็ไม่ขอสิ่งใดอีกแล้ว”
“ข้าเลิกหวังในความรักจากท่านมาตั้งแต่วันที่มารดาสิ้นใจ วันนั้นข้ายังไม่ทันจะเข้าใจความหมายของคำว่า บาปติดตัว แต่สายตาเย็นชาและคำพูดไร้ความปราณีของท่านพ่อ ทำให้ข้ารู้ทันทีว่าข้ามิอาจเป็นที่รักของผู้ใดได้อีกแล้ว”
“ในจวนอวิ๋น ไม่มีที่สำหรับข้า มีเพียงหน้าที่ที่ต้องทำให้ครบถ้วนตามสถานะของ บุตรีผู้ทำให้มารดาตายเท่านั้น”
นางทำทุกสิ่งเพราะหน้าที่ของลูกคนหนึ่ง หาใช่เพราะยังมีความหวังว่าจะได้รับรักจากบิดาอีกหรือไม่ เพราะความหวังนั้น อวิ๋นซูได้ฝังมันไว้ในหลุมศพของมารดาตั้งแต่วันแรกที่นางจากไปแล้ว
“นักโทษยังมีวันพ้นโทษ คนหลงผิดยังได้รับการไถ่บาป แต่ความเป็นลูกต่อให้สิ้นลมหายใจก็ตัดท่านพ่อมิได้”
“จากนี้ไป ใช้ชีวิตให้ดีเถิดเจ้าค่ะ ขาดเหลือสิ่งใด…หากพอช่วยได้ บุตรสาวที่ท่านรังเกียจผู้นี้ก็ยินดีช่วย” น้ำเสียงเรียบนิ่งมิได้ประชด มิได้แค้นเคือง มีเพียงความเหนื่อยล้าและการยอมรับที่ช้าเกินไป
อวิ๋นเฉิงนิ่งงันอยู่ตรงนั้น มือที่เคยถือพัดแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้น เขามิได้เอ่ยคำใดตอบกลับ มีเพียงสายตาที่หลุบต่ำ ราวกับไม่กล้าสบมองบุตรสาวที่เขาเคยตราหน้าว่า ตัวอัปมงคล ในวันที่เขาตกต่ำจนถึงที่สุด มีเพียงนางยื่นมือเข้ามาช่วย ผิดกับบุตรสาวคนเล็กที่เขารักนางดั่งแก้วตาดวงใจ
ความเงียบคล้ายมีน้ำหนักกดทับอยู่กลางอากาศ ทุกลมหายใจที่ผ่านไปเหมือนตอกย้ำให้เขาตระหนักว่าผู้ที่เขารังเกียจมาโดยตลอด กลับเป็นผู้เดียวที่ไม่ทอดทิ้ง
อวิ๋นเฉิงเม้มริมฝีปากแน่น พยายามข่มอารมณ์ที่ตีวนอยู่ในอก
ความละอาย ความเสียใจ และความรักที่เพิ่งรู้ว่ามีอยู่ตั้งแต่ต้น เพียงแต่เขาไม่เคยกล้ายอมรับมันเลยสักครั้ง
อวิ๋นซูคลี่ยิ้มบาง ๆ ออกมา…รอยยิ้มที่ไม่ใช่ของคนชนะ หากแต่เป็นรอยยิ้มของคนที่ปล่อยวางและปลดปล่อยพันธนาการในใจตนเอง
ในที่สุด สิ่งที่นางอัดอั้นไว้ชั่วชีวิต คำที่อยากพูดมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กที่ถูกทิ้งให้นั่งรอข้างประตูเรือนของบิดาในคืนวันเกิด นางก็ได้พูดมันออกไปเสียที