ยั่วรักคุณปรัณ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก…
เสียงเคาะประตูห้องทำงานของปรัณเป็นฝีมือของใจเอยนี่เอง ตอนนี้ปรัณรับรู้แล้วล่ะ
“คุณนี่เอง คุณมีอะไรสำคัญกับผมหรือเปล่า?”
“ใช่ค่ะฉันเอง และใช่ค่ะ ฉันมีอะไรสำคัญจริงๆ ค่ะ”
“งั้นเชิญคุณพูดมาได้เลยครับ”
“งั้นฉันขอเริ่มคำถาม………………..”
“ห่ะ! นี่ตกลงว่าคุณจะถามอะไรผมเหรอ ไม่ใช่บอกอะไรผมเหรอ?”
ปรัณและใจเอยเริ่มมีสายตาประสานกันในทันที ทันใด
“ห่ะ! คุณจะให้ฉันบอกอะไรคุณอย่างงั้นเหรอคะ?”
ดูเหมือนว่าต่างฝ่ายจะต่างออกอาการงงเง็งแล้ว…
“โอเคงั้นคุณถามผมมาครับ?”
ปรัณสามารถตั้งสติได้รวดเร็วทันใจดีเหมือนกันนะ
“ใช่ฝีมือคุณหรือเปล่าคะ เรื่องแก้มใส ไม่ใช่สิ เพื่อนสนิทฉันที่อยู่ๆ ก็ได้รับหน้าที่เป็นเลขาของท่านรองประธาน?”
ครั้นหญิงสาวตั้งคำถามดังกล่าวออกมาแล้ว ปรัณคิดในใจทันควัน
“มันยังใช่ฝีมือของผมอยู่อีกเหรอ ผมก็แค่…”
ทันใดนั้นปรัณฉุกคิดถึงเรื่องราวก่อนหน้านี้ทันที
“ปกรณ์สะดวกคุยกับพี่ไหม?”
“ผมสะดวกอยู่แล้ว พี่พูดมาเลยสิ”
“พี่เห็นว่านายกำลังอยากได้เลขาคนใหม่หลังจากคุณฟ้าใสลาออก”
ปรัณได้ยื่นประวัติการทำงานทั้งหมดของแก้มใสให้กับปกรณ์ น้องชายของเขา
“ผมขอบคุณพี่มากนะ”
แค่ปกรณ์ก้มหน้าก้มตาเพื่อตั้งใจมองเอกสารเหล่านั้นทั้งรอยยิ้ม ปรัณก็สามารถคาดเดาอะไรได้เยอะแยะแล้ว…
“ตกลงว่ายังไงคะ?”
“อ๋อคืออย่างงี้นะคุณ”
ปรัณกำลังจ้องหน้าหญิงสาวอย่างไร หญิงสาวก็กำลังจ้องหน้าเขาอย่างนั้นแหละ
“ค่ะแล้วยังไงต่อคะ?”
“ผมก็แค่นำเสนอข้อมูลการทำงานดีของคุณแก้มใสให้ปกรณ์ ส่วนที่เหลือปกรณ์เป็นคนตัดสินใจเอง”
“อ๋อๆ”
ขณะที่ใจเอยพยักหน้าหงึกหงักๆ อยู่นั้น ปรัณคิดเลยว่าหญิงสาวจะทำอย่างไรต่อไป
“ฉันขอบคุณมากเลยนะคะ”
หญิงมอบรอยยิ้มสุขอารมณ์เพื่อเป็นการขอบคุณเขา…
“อ๋อไม่เป็นไรครับ”
จากรอยยิ้มแห่งการขอบคุณได้แปรเปลี่ยนเป็นยั่วสวาทยังไง ยังงั้น แล้วใครจะสามารถตั้งตัวได้ทัน
ปรัณจึงหยุดชะงักไปชั่วคราวระหว่างใจเอยขยับร่างงามระหงเข้ามาอยู่ใกล้เขามากยิ่งขึ้น