ไวโอเล็ตกับบ้างสิ่งบางอย่างที่หลงลืม

บ้านบนเขาที่อยู่อาศัยไม่มีอีกต่อไป จำต้องเดินลงมาเพื่อมองหาสิ่งที่ดีกว่า แต่การใช้ชีวิตร่วมกับผู้คนจำเป็นต้องกินต้องใช้ ด้วยเหตุนั้นจึงต้องตั้งใจทำงาน แม้งานเหล่านั้นจะไม่เป็นที่ต้องการก็ตาม

ข้าไม่ชอบราชวงศ์เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่ตอนนี้กลับต้องทำงานเพื่อราชวงศ์ ด้วยค่าตอบแทนที่มีมากมายเกินห้ามใจ เงินทองเหล่านั้นสามารถหาซื้อความสุขได้อย่างไม่มีจำกัด ขนมหวาน หนังสือนิยายรักที่ข้าชื่นชอบ ข้าเพิ่งค้นพบว่ามันสำคัญกับชีวิตพอๆ กับหนังสือเวทมนตร์เลย

เพียงแต่..

"ไวโอเล็ต ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าไปหยุดพูดคุยกับคนพวกนั้น เธอเป็นคนของฉันนะ"

"ท่านซินเทียร์ ข้าเพียงตอบตามมารยาท พวกนางมาถามทางไปอาคารเรียนเท่านั้น"

"ถามทางอะไรละ!! เรียนมาตั้งสองปียังจำทางเดินไม่ได้อีกเหรอ ท่าทางแบบนั้นไม่ได้อยากแค่ถามทางหรอก"

องค์หญิงลำดับที่เจ็ด ผู้เปรียบเสมือนดวงจันทร์ในสายตาของข้า แต่เป็นดวงจันทร์ที่ร้อนแรงไม่สามารถเยือกเย็นได้

ท่านซินเทียร์ คือหนึ่งในสายเลือดของราชวงศ์ที่ข้าต้องดูแล

..

"ไวโอเล็ตมานี่สิคะ นอนอยู่ตรงนั้นมันไม่สบายตัวหรอก"

"ท่านโรซาเลีย นั่นคือเตียงนอนของท่าน ท่านเป็นนายของข้า ข้าไม่สามารถทำเช่นนั้นได้จริงๆ"

"..เป็นนายเหรอคะ ฉันไม่ได้อยากเป็นนายเลยสักนิด คนที่ว่าจ้างไวโอเล็ตต่างหากที่เป็นนายตัวจริง"

"ถ้าคิดเช่นนั้น องค์ราชาคงไม่ชื่นชอบการกระทำนี้เช่นกัน"

"รู้ได้อย่างไรคะ ..เป็นแม่มดที่อ่านใจได้หรือไง มานี่สิคะ ถ้าไม่ได้เป็นแม่มดอ่านใจ ไวโอเล็ตต้องมานอนกับฉันตรงนี้"

นี่คือท่านโรซาเลีย องค์หญิงลำดับที่สี่ที่ข้าต้องดูแลและคอยรับมือกับอีกหลายๆ เรื่อง ..เพราะความลับของข้าเหมือนได้ถูกเปิดเผยแล้ว

...

"นี่..ไวโอเล็ต เคยคิดบ้างหรือเปล่าว่าสถาบันแห่งนี้มันแปลก เวลาเรียนไม่ใช่สิ่งสำคัญ ใครทำคะแนนสอบได้ดี ก็นับว่าเป็นคนเก่ง"

"คุณชาร์ลอตต์กำลังสงสัยข้าเหรอ"

"ใช่สิ เธอชอบหายไปในบางวิชาเรียน ก็รู้อยู่หรอกว่าเป็นผู้ติดตามของสายเลือดราชวงศ์ แต่การที่หายไปในวิชาเรียนมันต้องมีบทลงโทษบ้างสิ"

"คุณชาร์ลอตต์ อยากลงโทษข้าสินะ"

"เดี๋ยวสิ! นี่เธอตีความเป็นแบบนั้นไปได้ไง"

คุณชาร์ลอตต์ผู้ร่วมอุดมการณ์ทางความคิด ดวงอาทิตย์ที่แสนเยือกเย็นคู่ตรงข้ามของท่านซินเทียร์ ในการตั้งข้อสงสัยกับสถาบันและแผนการตามหาความจริง ในเรื่องที่ต้องเก็บเป็นความลับ ผู้รอดชีวิตกับผู้ถูกเลือกหรือเหยื่อ

...

"ไวโอเล็ตคะ ฉันช่วยถือของไหมคะ ของมากมายขนาดนี้ถือคนเดียวไม่ไหวหรอกค่ะ"

"ท่านไอริส ลำบากท่านเปล่าๆ นี่เป็นเวลาเรียนด้วย อาจารย์จับตาดูพัฒนาการของท่านไอริสอยู่ไม่ใช่เหรอ"

"พัฒนาการของฉัน..ไม่มีให้เห็นหรอกค่ะ อาจารย์ไม่ได้จับตาดูแต่กำลังหาข้อผิดพลาด ..แล้วประจานฉันหน้าชั้นเรียนต่างหาก"

"เห่อ.. ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องเรียนแล้ว หากข้าสามารถสั่งสอนท่านได้ ข้าคงทำนานแล้ว"

"ได้จริงเหรอ! ถ้ามีอาจารย์เป็นไวโอเล็ต ฉันอาจจะตั้งใจเรียนก็ได้"

ท่านไอริส ..ไม่ใช่เจ้านาย ไม่ใช่สายเลือดของราชวงศ์ แต่เป็นผู้ครอบครองแสงสว่างแห่งความหวัง ..ที่ข้าเชื่อว่าสักวันความหวังนั้น ต้องปรากฏให้เห็นและลบล้างคำสาปที่เป็นตราบาปของแม่มดอย่างพวกข้าได้แน่นอน



.....



หมีเองค่าา..

เรื่องนี้เป็นฮาเร็มค่ะ เน้นเนื้อเรื่องเป็นหลัก แต่มีฉากหวานๆ ให้เห็นบ่อยๆ

อย่างไรก็ตาม หมีของฝากนิยายเรื่องแรกของเดือนนี้ด้วยนะคะ ขอให้เป็นเดือนที่ดีของทุกคนนะคะ หากสนใจกดตัวอย่างลองเปิดอ่านดูก่อนได้นะคะ ^^