แสนรักชายาเคียงฤทัย

เป็นนางเอกที่มีผู้ติดตามนับสิบล้าน แต่พอข้ามมิติมายังยุคโบราณ เธอกลับกลายเป็นคนเร่ร่อน หนทางเดียวที่จะมีชีวิตรอด คือยอมแต่งกับคนที่ตายไปแล้ว ไม่เป็นไร ก็แค่แต่งกับป้ายวิญญาณ มันจะน่ากลัวสักแค่ไหนเชียว

ด้านเสิ่นอ๋อง หลังเข้าไปชำระล้างกายแล้วเขาก็เดินออกมา โดยสวมเพียงกางเกงสีดำตัวเดียว ซึ่งเขาตั้งใจใส่มาหลอกล่อชายาตัวน้อย ให้นางเผลอไปกับรูปร่างชวนมองของตนเอง

ทว่านางดันหลับไปเสียแล้ว...

จินหยางเผยยิ้ม แม้แผนการณ์ตนจะล้มเหลว ถึงกระนั้นเขากลับไม่ได้หงุดหงิด เพราะเขามีเวลาทั้งชีวิตที่จะทำให้นางหลงใหล

"ฝันดีอาเฟยของข้า" เขายืนบอกนางอยู่ที่ข้างเตียง ก่อนจะก้าวออกมาเพื่อไปนอนบนตั่งที่ถูกปูเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว เพียงแค่เอนตัวลงได้ไม่นาน ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางก็ขับกล่อมให้เขาหลับไป และค่ำคืนนี้เขาก็หลับสนิทกว่าที่เคยเป็นมา อาจเป็นเพราะ ใจที่เคยหล่นหายไป มันได้กลับมาแล้วกระมัง

เช้าของวันใหม่....

ซูเฟยตื่นมาพร้อมกับบิดขี้เกียดเหมือนเช่นทุกวัน ทว่าวันนี้นางกลับต้องสะดุ้ง เพราะตรงหน้ามีร่างของเสิ่นอ๋องยืนอยู่

เสิ่นอ๋องยังไม่ยอมใส่เสื้อ บนตัวเขายังคงมีแค่กางเกงสีดำตัวเดียว ทั้งที่อากาศยามเช้ามันก็ออกจะเย็น

"มะ...ไม่หนาวหรือเพคะ" คนบนเตียงเอ่ยถามแก้เขิน แม้นางจะเคยเห็นรูปร่างบุรุษที่มีกล้ามเนื้อมานับไม่ถ้วน

ทว่าพอเป็นรูปร่างของเสิ่นอ๋อง ซูเฟยกลับรู้สึกเขินอายและไม่กล้าที่จะมอง ราวกับมันเป็นสิ่งต้องห้ามเสียอย่างนั้น และยามนี้แก้มนางมันก็เห่อร้อนขึ้นมาแล้ว คาดว่ามันต้องแดงมาก ๆ แน่

"อากาศประมาณนี้ กับบุรุษที่เป็นนักรบไม่มีผลหรอก ข้ากลับรู้สึกร้อนเสียด้วยซ้ำ ข้าว่าเจ้าก็น่าจะร้อนนะ หน้าแดงเชียว" เขากล่าวพร้อมกับก้าวเข้ามาหาแสดงท่าทางห่วงใย

"ยะ...หยุดเลยนะเพคะ ไปใส่อาภรณ์ให้มันดีดีเลย พระองค์จะมาเดินโทง ๆ ไม่ใส่เสื้อผ้าเช่นนี้ไม่ได้" ตำหนิเขาพรางรีบลุกออกจากเตียง แต่เผอิญขามันยังเจ็บอยู่จึงเกือบทรุดลง

"ระวังหน่อย ประเดี๋ยวก็เจ็บเพิ่มอีก" เสิ่นอ๋องตำหนิไม่จริงจัง พร้อมกับอุ้มนางไปยังห้องชำระ ซึ่งมีสาวใช้สามนางยืนรออยู่ก่อนแล้ว คิ้วสวยย่นเข้าหากันทันที ใบหน้าก็งอง้ำลง

"ข้าไม่อยากให้เจ้าเดินมากจึงอุ้มมา แค่นี้ก็โกรธหรือ" ผู้เป็นสามีเอ่ยถามเสียงเบา เมื่อเห็นชายาตนมีใบหน้าบูดบึ้ง

"หม่อมฉันเดินเองได้เพคะ ท่านอ๋องไปใส่อาภรณ์เถิด" บอกผู้ที่อุ้มตน แต่ตากลับมองไปยังสาวใช้ที่ยืนยิ้ม และสายตาของพวกนางก็ไม่ได้มองมาที่นายหญิง แต่กำลังมองเสิ่นอ๋องต่างหาก

นั่นเพราะปกติ เสิ่นอ๋องไม่เคยเปลือยร่างกายให้เห็นเลย ยามชำระเนื้อตัว คนที่คอยรับใช้ดูแลก็เป็นบุรุษมิใช่สตรี
ทว่าวันนี้กลับต่างออกไป และมันก็ดึงดูดสายตาได้ดีนัก ทำเอาพวกนางถึงกับลืมเรื่องมารยาทที่ควรปฏิบัติไปเลย
เสิ่นอ๋องมองตามสายตาผู้ที่เขากำลังวางลง พลันริมฝีปากหนาก็เผยยิ้ม จากนั้นเขาก็ออกคำสั่งกับสาวใช้ทั้งสาม

"ออกไปได้แล้ว และทีหลังหากเห็นข้าไม่ได้สวมใส่อาภรณ์ พวกเจ้าควรหลับตาลงเสีย ร่างกายข้าเป็นของพระชายา ฉะนั้นมีแค่นางที่ดูได้ สตรีอื่นไม่มีสิทธิ์" สุรเสียงที่เปล่งออกมาเข้มจัด นำพาให้สตรีทั้งสามนางรีบรับคำแล้วก็พากันออกไป

ซูเฟยมองตามท่าทางตื่นกลัวของสาวใช้ แทนที่นางจะนึกสงสาร ทว่าริมฝีปากแดงเรื่อกลับเผยยิ้มเสียนี่

"ชอบใจมากหรือที่ข้าสั่งห้ามคนอื่น" ใบหน้าคมคายโน้มลงมาใกล้ จนลมหายใจเขาเป่ารดแก้มเนียน
ซูเฟยจึงรีบยกมือขึ้นมาดันแผงอกเขาให้ออกห่าง แต่ด้วยความที่อีกฝ่ายไม่ได้ใส่อาภรณ์ มือนางจึงวางอยู่ที่เม็ดไตเขาพอดี

"อ่า...อาเฟย อย่าดื้อสิ" จินหยางหลับตา ทว่าเสียงครางที่เปล่งออกมานั้นเขาตั้งใจทำ เพื่อแกล้งชายาตัวน้อยของตน ซึ่งมันได้ผลดีนัก นางถึงกับรีบปล่อยมือพร้อมกับหมุนตัวหันหลังให้เขา

"ระ...รีบไปใส่อาภรณ์เลยนะเพคะ" นางแหวใส่ คนด้านหลังก็เอาแต่ยิ้มเอ็นดู และเมื่อนางยังนิ่งเขาจึงถือวิสาสะกอดเสีย

"อ๊ะ...ปล่อยนะเพคะ" ซูเฟยกล่าวพรางห่อไหล่ตนไว้

"ขออยู่เช่นนี้สักประเดี๋ยวเถิดนะ" น้ำเสียงเขาช่างอ่อนนุ่มนัก ทำเอาคนฟังลุ่มหลงจนไม่ขยับปากปฏิเสธเลยเชียว เป็นโอกาสให้สามีอายุน้อยกว่า ทำมากกว่ากอดนางเฉย ๆ

"อื้อ...ท่านอ๋อง ปะ...ปล่อยได้แล้วเพคะ" ซูเฟยเริ่มออกเสียงทักท้วง เมื่อคนด้านหลังเริ่มซุกหน้าลงที่ซอกคอและไต่ขยับขึ้นมาเรื่อยและหยุดคลอเคลียที่หูนาง หญิงสาวจึงเกรงจะเลยเถิด

"อาเฟย ข้าอยากทำมากกว่านี้" เสียงเขาแหบพร่านัก

#หมาเด็กขี้ยั่วมาก