ชาตินี้ข้าคือผู้ล่า

"หากชาติหน้ามีจริง… ข้าจะไม่มีวันละเว้นพวกเจ้า"
สิ้นคำกล่าวนั้น หลี่เหม่ยยกถ้วยยาพิษขึ้นดื่ม ลำคอแสบร้อนราวถูกเผา นางสำลักโลหิตสดพุ่งออกมาก่อนจะทรุดลงแน่นิ่ง ร่างกายสั่นสะท้านครั้งสุดท้าย… แล้วทุกอย่างก็ดับสิ้น
หลี่อินเบือนหน้าหนีด้วยความรังเกียจ กลิ่นเหม็นเน่าทำให้นางแทบอาเจียน สั่งสาวใช้เสียงเรียบ
"เผาเสีย"
เรือนไม้อันประณีตแห่งจวนสกุลอู๋ ถูกไฟเผามอดไหม้จนเหลือเพียงเถ้าถ่าน หลี่อินยืนมองควันโขมงพลางกลั้นใจ แม้ในอกยังมีความหวาดกลัว แต่ก็แฝงด้วยความโล่งใจลึก ๆ
ในที่สุด ศัตรูร่วมสายเลือดที่นางชิงชัง… ก็ตายจากไปเสียที
จากนี้ไป นางจะได้เป็น ภรรยาเอกแห่งจวนอู๋ อย่างแท้จริง!