สัญญารักฉบับแวมไพร์ที่ฉันไม่ปรารถนาจะได้มันมา

ฉัน​ไม่อยากมีชีวิต​อยู่​ภายใต้​พันธะสัญญา​กับเขา
?????????????
คลาร่าที่มีผมลอนยาวสีบลอนด์ๆ ใบหน้ารูปไข่ ผิวขาวสว่างสดใสและดวงตากลมโตสีฟ้ากำลังเดินเล่นอยู่ที่ป่าทึบๆ เต็มไปด้วยสัตว์ป่าหลากหลายสายพันธุ์ที่ไหนสักแห่งหนึ่ง จังหวะนั้นได้มีเสือตัวดุร้ายเพ่งเล็งมายังคลาร่า แต่น่าแปลกที่คลาร่าไม่เห็นจะตื่นกลัวมัน
มีชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าเรียวยาว คิ้วดกเข้ม จมูกโด่งเป็นสันและริมฝีปากเรียวบางกระโจนเข้ามาพอดี ซึ่งมาอยู่ด้านหน้าของคลาร่า เพื่อทำการต่อสู้กับเสือตัวนั้น
คลาร่ามีความรู้สึกประหลาดใจมากกว่าที่จะหวาดผวากับภาพที่ชายหนุ่มก้มหน้าลงไปกัดบริเวณลำคอของเสือ
ไม่นานนักชายหนุ่มหันหน้ามามองสบตากับคลาร่าอยู่สักแป๊บหนึ่งน่าจะได้ก่อนวิ่งหายวับไปในทันที…
แต่คลาร่าไม่ละความพยายามตั้งแต่แรกที่ต้องการรู้จักชื่อเสียงเรียงนามของผู้มีพระคุณ คลาร่าจึงเดินไปข้างหน้าพลางตะโกนเรียกหาเขาไม่ยอมหยุด
ส่งผลให้เขาโผล่หน้ามาหาคลาร่าอีกครั้งจนได้
"ทำไมเธอต้องรีบหายตัวไปไวจัง แล้วทำไมเธอสามารถหายตัวได้ไวขนาดนั้น บอกฉันหน่อยสิว่าเพราะอะไร ขนาดนักวิ่งทีมชาติยังวิ่งได้ไม่ไวเท่าเธอเลย"
"จริงๆ เธออยากรู้จักแค่ชื่อฉันไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมอยู่ๆ เธอถามฉันมากจัง?"
ชายหนุ่มโผล่ใบหน้าเรียวยาวหล่อๆ นั้นตรงที่ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
ส่วนคลาร่ารีบเหลียวหลังกลับไปมองที่ต้นไม้ใหญ่​ต้นนั้น
"ก็ใช่ แต่เธอรู้ได้ยังไงเหรอ ว่าสมองของฉันกำลังคิดอะไรอยู่?"
คลาร่ามีความรู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อยจึงแสดงสีหน้าแบบนั้นออกไป
"เธอนี่มันแปลกๆ นอกจากวิ่งไวยังสามารถรู้ได้ว่าฉันคิดอะไร"
"ยังไงฉันไม่แปลกมากเท่าเธอหรอก ที่อยากรู้เรื่องของคนแปลกหน้า"
"ห่ะ! มันแปลกมากเลยเหรอ มันแปลกตรงไหน?"
คลาร่าเริ่มเร่งฝีเท้าไปหาชายหนุ่มที่ยืนพิงหลังกับต้นไม้ใหญ่​ต้นเดิมแล้ว
"ฉันก็แค่อยากรู้จักผู้มีพระคุณของฉันก็แค่นั้นเอง"
"งั้นรู้แค่ชื่อของฉันก็พอ ว่าชื่ออีธาน"
"ห่ะ! เธอจะให้ฉันรู้แค่นั้นเองจริงๆ เหรอ ทำไมเธอบอกฉันมากกว่านั้นไม่ได้ หรือมันจะทำให้เธอตายไปจากโลกนี้เลยหรือไง?"
"งั้นฉันบอกเธออีกเรื่อง เร็วๆ นี้ฉันกำลังจะย้ายบ้านมาอยู่ใกล้บ้านเธอ"
"งั้นเธอรู้เกี่ยวกับฉันไปแค่อย่างเดียวพอล่ะกัน ฉันชื่อคลาร่า"
ทันทีที่คลาร่าพูดจบ อีธานเผยรอยยิ้มให้คลาร่า
แต่คลาร่ายังไม่ค่อยสบอารมณ์อยู่จึงไม่มีการยิ้มตอบกลับ
ทั้งๆ ที่มันเป็นแค่ความฝัน แต่พอคลาร่าลืมตาตื่นขึ้นมากลับไม่ค่อยชอบใจราวกับว่าชายหนุ่มที่ชื่ออีธานคือเจ้ากรรมนายเวรที่คอยรุกล้ำชีวิตส่วนตัวของเธอไม่เลิก
==============
ขณะที่คลาร่าเดินอยู่ในตรอกซอยเล็กๆ อีธานเข้ามาผลักร่างงามระหงให้ไปพิงอยู่กับกำแพงที่อยู่ด้านขวามือ
"เธอจงใจหลบหน้าหลบตาฉันใช่ไหม วันนี้ทั้งวันฉันถึงไม่ได้เห็นหน้าเธอเลย?"
อีธานพูดเสียงฉุนเฉียวเป็นอย่างมากใส่คลาร่า
"ไหนแค่ทำเหมือนเป็นแฟน ไม่ใช่แฟนจริงๆ สักหน่อย ทำไมเธอต้องแคร์ด้วยจะเห็นหน้าฉันทุกวันไหม?"
นอกจากคลาร่าไร้ซึ้งความตื่นกลัวจากพฤติกรรมเช่นนี้ของอีธานแล้ว เธอยังสามารถพูดจาท้าทายเขาได้อีก
"ฉันไม่ได้แคร์จะเห็นหน้าเธอไหม แต่ที่ฉันแคร์คือสัญญาระหว่างเรามากกว่า ว่าคนอย่างเธอจะผิดสัญญากับฉันไหม"
ถ้าหากว่าเป็นเหมือนที่อีธานพูดจริงๆ เพราะอะไรเขาจึงมีแววตาโกรธกรุ่น…
"แล้วตอนนี้ฉันจะกลับบ้านได้หรือยัง เดี๋ยวแม่เป็นห่วง ฉันบอกแม่แค่ออกมาซื้อของแป๊บเดียวเดี๋ยวก็กลับแล้ว"
"นั่นเป็นเรื่องของเธอ เธอควรจัดการเอาเอง ส่วนฉันจะจัดการเรื่องของฉัน"
อีธานเริ่มช้อนร่างงามระหงขึ้นมาอุ้ม แล้ววิ่งออกจากสถานที่ตรงนี้ด้วยความว่องไว ทำเอาคลาร่าตื่นตระหนกเลย
"เธอทำแบบนี้ได้ไงที่สามารถวิ่งได้ไวกว่านักวิ่งทีมชาติ วิ่งแค่แป๊บๆ ก็มาถึงที่นี่แล้ว แล้วที่นี่คือที่ไหน?"
"ที่นี่เป็นบ้านเก่าฉันเอง"
อีธานวางร่างงามระหงลงบนโซฟาตัวยาวสีน้ำเงินแล้ว
"อ๋อ เมื่อก่อนครอบครัวของเธออยู่ที่บ้านหลังนี้เหรอ?"
"ใช่"
"แล้วทำไมอยู่ดีๆ ถึงย้ายไปที่แถวบ้านฉันได้ล่ะ ทำไมไม่อยู่ที่นี่ต่อ ฉันขอถามเธอได้ไหม?"
คลาร่าพูดพลางใช้สายตาจับจ้องอยู่กับภายในบริเวณบ้านหลังนี้
"ไม่มีอะไร ครอบครัวฉันแค่อยากไปใช้ชีวิตที่เหลือแถวบ้านเธอ"
"แสดงว่าพวกเธอเคยไปแถวบ้านของฉันก่อนย้ายไปสินะ?"
หญิงสาวมองดูอีธานด้วยสายตาต้องการคำตอบ
"ใช่ตามนั้นแหละ"
อีธานเดินเข้ามาหาหญิงสาวพลางมีแววตาหวานเยิ้มอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
หญิงสาวถึงกับตื่นตระหนกมากเลยทีเดียวที่ได้เห็น
จู่ๆ เขาก้มหน้าลงมาหาคนตัวเล็กๆ แล้วจูบด้วยความตั้งใจ
"เฮ! เธอจะมาทำแบบนี้ไม่ได้นะ เราแค่เป็นแฟนสมมุติกัน มันไม่ใช่เรื่องจริงสักหน่อย"
หญิงสาวพยายามใช้สองมือผลักร่างอีธานให้ออกห่าง
"ฉันชักอยากเปลี่ยนใจ แบบเป็นให้ได้มากกว่านั้นแล้ว"
"ห่ะ!"
ไม่ให้ตื่นกลัวได้อย่างไร แม้แต่น้ำเสียงของเขายังแลดูหวานเยิ้มไปแล้ว…
อีธานก้มมามอบจูบแสนเร้าใจให้คลาร่าอีกครั้ง แถมครั้งนี้ยังสอดแทรกลิ้นใหญ่เข้าไปในโพรงปากอีกด้วย
ไม่นานนักหรอกคลาร่าก็ถูกเขาไซร้ซอกคอ เธอพยายามดิ้นให้หลุดอย่างไรก็ไม่พ้นถูกเขาปลดเปลื้องชุดเสื้อผ้าอีกจนได้
"เธอหยุดดิ้นสิ ฉันจะเวียนหัวกับเธอแล้ว"
"ถ้าเธอถึงขั้นเวียนหัวก็หยุดทำแบบนี้กับฉันได้แล้ว" คลาร่าขึ้นเสียงใส่เขา โดยไม่ใส่ใจว่าเขาจะทำอย่างไรต่อไปกับเธอ
ทีนี้กว่าคลาร่าจะรู้ตัวก็ถูกอีธานใช้มือหนาๆ ลูบๆ คลำๆ ทรวงอกอวบอิ่มไปแล้ว
ไม่ทันไรปากของเขาก็เข้ามาดูดดื่มทรวงอกอวบอิ่มเสียแล้ว