สตรีเช่นข้ามิอาจมีใครรักหรือ

ตัวข้าไม่อาจโกรธเคืองท่าน เรื่องร้ายที่พบเจอล้วนเป็นตัวข้าชักนำมาหาตนเองทั้งนั้น หากข้าไม่ดื้อด้านคิดครอบครองคนที่เขาไม่รัก ข้าก็คงไม่ต้องพานพบกับความเสียใจและสูญเสียสายเลือดของข้าไป

..........

"ไม่เป็นอะไรนะ ตอนนี้นอนพักก่อนเถิด เรื่องอื่นค่อยว่าทีหลัง"

คนบนเตียงส่ายหน้าปฏิเสธ "ไม่...ท่านแม่ ข้าไม่อาจข่มตาหลับพักผ่อนได้ ลูกต้องมาจากข้าไป ทั้งหมดมันเป็นความผิดของข้าใช่หรือไม่เจ้าคะ เป็นเพราะข้าไม่ดี ควบคุมอารมณ์ตนเองไม่ได้ ทนการยั่วยุของนางไม่ได้ เรื่องถึงเป็นเช่นนี้"

ตลอดระยะเวลาที่ท่านหมอตรวจ เฟิงลี่เยียนคิดทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมา จนคิดตกแล้วเอาแต่โทษว่าเรื่องราวทุกอย่าง ส่วนใหญ่เป็นความผิดของนางทั้งสิ้น หากนางไม่ดึงดันรักคนที่เขาไม่รัก หากนางไม่ชอบเอาชนะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้หงเจินมาครอง เหตุการณ์ในวันนี้คงไม่เกิดขึ้น

"เป็นความผิดของข้า ทุกอย่างเริ่มต้นจากข้า ฮือ ๆ"

....................

"ท่านพี่ ข้าไม่เคยโกรธเคืองท่านเลย" นางเห็นรอยยิ้มดีใจผุดขึ้นบนใบหน้าของสามี จึงรีบขยายความไม่อยากให้เขาเข้าใจผิด "นั่นไม่ใช่เพราะว่าข้ารักท่านมาก แต่เป็นเพราะทุกอย่างมันเริ่มมาจากข้าเอง ข้าดึงดันอยากจะครอบครองตัวท่าน ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าท่านไม่เคยรักข้าเลย สิ่งที่ข้าทำมันเป็นการเห็นแก่ตัว หาใช่ความรักไม่ จนกระทั่งข้าต้องมาสูญเสียลูก ถึงได้หูตาสว่างขึ้นมา เป็นแช่นนี้แล้วคนที่ผิดก็คือตัวข้าเอง แล้วข้าจะไปโกรธเคืองท่านได้อย่างไรกัน"