เด็กทุนของคุณอาทิตยา

"ปากดีนักนะ ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเอ่ยถึงมันอีก แต่นี่เธอทั้งเอ่ยถึงมันและยังบอกรักมันต่อหน้าฉันอีก เธออย่าหวังว่าจะได้ออกจากห้องนี้อีกเลย"

"ไม่นะคะคุณน้ำหอม อย่าาาาาา"

วราภรณ์ร้องห้ามอาทิตยาออกมาด้วยความหวาดกลัวที่เห็นอาทิตยาค่อยๆ ก้าวเข้ามาหาเธอด้วยท่าทางน่ากลัวจนน่าขนลุก

"ในเมื่อเธอกล้าปากดีกับฉัน เธอก็จงรับกรรมที่จะเกิดต่อจากนี้ก็แล้วกัน"

"ไม่นะคะปั้นขอโทษปั้นจะไม่เถียงคุณน้ำหอมอีกแล้วค่ะ"

"หึ!มันสายไปแล้วล่ะที่เธอจะมาขอโทษ นับจากเวลานี้ไปมันคือการลงโทษที่เธอกล้ามาลองดีกับฉัน"

อาทิตยาพูดจบก็กระชากเสื้อผ้าของวราภรณ์ให้ขาดออกจากตัว วราภรณ์ก็กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ดีที่คอนโดแห่งนี้มันเก็บเสียงได้จึงไม่มีใครได้ยินเสียงกรีดร้องของวราภรณ์

"ไม่ๆ ปั้นเจ็บแล้วอย่าทำปั้นเลยนะคะ ฮื่อๆ ปั้นยอมแล้วอย่าทำปั้นเลย"

วราภรณ์ยกมือไหว้ขอร้องให้อาทิตยาหยุดแต่อาทิตยาที่โมโหจนขาดสติก็ไม่ได้จะสนใจวราภรณ์และยังมุ่งหน้าสร้างความเจ็บปวดทั้งทางกายและทางใจให้กับวราภรณ์อย่างแสนสาหัสให้สมกับที่วราภรณ์นั้นได้ใจกล้าท้าทายเธอเมื่อก่อนหน้านี้



ผ่านไป 1 ชั่วโมงเต็มพายุอารมณ์ของอาทิตยาที่โหมกระหน่ำไม่หยุดก็ได้สงบลงอย่างคนหมดแรง เธอได้ลงโทษวราภรณ์จนเนื้อตัวช้ำไปหมดตามเนื้อตัวก็มีแต่รอยขบกัดและบีบเค้นจนมันแดงช้ำไปทั่วทุกตารางนิ้ว วราภรณ์ก็นอนร้องไห้น้ำตาไหลเงียบๆ แต่เธอก็ไม่ได้จะขยับหนีไปไหนเพราะเธอขยับตัวลุกไม่ได้เลย และตอนนี้ที่กุหลาบงามของเธอมันก็เจ็บมากจนเธอลุกขึ้นนั่งไม่ไหวทำให้เธอนอนปล่อยตัวอยู่อย่างนั้น

"ยังจะมาปากดีกับฉันอยู่อีกไหม"

วราภรณ์ไม่ตอบและยังหลับตาหนีคนใจร้ายอย่างอาทิตยาที่ลุกขึ้นมานั่งมองวราภรณ์

"ฉันถามว่ายังกล้าปากดีกับฉันอยู่อีกไหม!"

อาทิตยาตะคอกกลับไปด้วยความโมโหปนหงุดหงิดที่เห็นวราภรณ์เอาแต่เงียบอย่างนี้

"อยากลองดีกับฉันใช่ไหมฮะ!ฉันถามทำไมไม่ตอบหรืออยากให้ฉันโมโหอีก"

วราภรณ์รีบส่ายหน้าอย่างช้าๆ เพราะแรงแทบจะไม่เหลือแล้ว

"ฮื่อๆ ไม่นะคะฮื่อๆ ปั้นกลัวแล้วอย่าทำปั้นเลย"

วราภรณ์ยกมือที่สั่นเทายกมือไหว้อาทิตยา อาทิตยาที่เห็นอย่างนั้นก็ใจหล่นวูบลงมาแต่ก็ทำเป็นนิ่งเพราะเธอไม่อยากให้วราภรณ์ได้ใจ เธออยากให้วราภรณ์กลัวเธอและเชื่อฟังเธอ

"หึ!แล้วอย่าคิดมาลองดีกับฉันอีกฉันสั่งอะไรต้องทำตามเข้าใจไหม"

วราภรณ์รีบพยักหน้ารับพลางปล่อยน้ำตาลงมาไม่หยุด อาทิตยาที่จะต่อว่าวราภรณ์อีกแต่พอเห็นน้ำตาของวราภรณ์นั้นไหลลงมาไม่หยุดก็นิ่งชะงักค้างไป วราภรณ์ก็ค่อยๆ พลิกตัวหนีเพราะเธอไม่อยากมองหน้าผู้หญิงใจร้ายคนนี้อีกเลย อาทิตยานั่งมองดูวราภรณ์อยู่ได้สักพักก็ตัดสินใจลุกออกจากที่นอนไป วราภรณ์ก็ผ่อนลมหายใจออกมาด้วยความเจ็บปวด เธอไม่รู้ว่าจะหลุดพ้นอาทิตยาไปได้ยังไง เธออยากกลับไปหาน้องสาวของเธอ อยากกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมที่ไม่มีใครมาขีดเส้นเธอแบบนี้ ไม่ต้องมามีใครทำร้ายร่างกายของเธอแบบนี้ แต่ตอนนี้เธอทำแบบเดิมไม่ได้แล้ว เธอเดินมาไกลแล้วและเธอก็ไม่รู้จะทนกับอาทิตยาไปได้อีกนานแค่ไหน

"กรึบ!กรึบ!กรึบ!"

เสียงเหมือนอะไรโดนตัดสักอย่างซึ่งมันดังอยู่ใกล้หูของวราภรณ์มากๆ ทำให้วราภรณ์รีบหันไปมองทันทีแล้วใจเธอก็หล่นวูบและมือเธอก็สั่นจนชาไปหมด

"คุณน้ำหอมจะทำอะไรคะ"

"ก็ลงโทษเธอไง ในเมื่อเธอสวยจนมีคนมาติดเธอ ฉันก็จะทำให้เธอขี้เหร่จนไม่มีใครอยากมองเธอ เธอจะได้อยู่กับฉันตลอดไป"

วราภรณ์มองไปที่มือของอาทิตยาซึ่งในมือของอาทิตยาก็คือผมยาวสลวยของเธอ ที่เธอรักและทะนุถนอมดูแลมาอย่างดี แต่ตอนนี้มันถูกตัดออกไปแล้วถูกตัดออกไปมากด้วย วราภรณ์ที่เห็นอย่างนั้นก็ร้องกรี๊ดออกมาเสียงดังด้วยความเสียใจ

"ไม่นะกรี๊ดดดด ฮื่อๆ ทำไมทำกับปั้นแบบนี้ฮื่อๆ ปั้นเกลียดคุณ! ปั้นเกลียดคุณ!!!"

วราภรณ์ลุกขึ้นนั่งก่อนจะจับที่ผมของตัวเองแล้วร้องไห้ออกมาอีกครั้ง เพราะมันสั้นมากๆ น่าจะสั่นกว่าติ่งหูเธอได้ วราภรณ์ร้องไห้ออกมาเสียงดังแล้วมองผมที่มือของอาทิตยาด้วยความเจ็บปวดใจ

"กรี๊ดดดด!!! ฮื่อๆ ผมของปั้นฮื่อๆ ทำไมคุณถึงทำกับปั้นขนาดนี้ฮื่อๆ ปั้นรักผมมากแค่ไหนคุณรู้บ้างไหม ฮื่อๆ ปั้นเกลียดคุณฮื่อๆ ปั้นเกลียดคุณฮื่อๆ!!!!"

เสียงร้องไห้ที่ดังขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดมันก็ทำให้อาทิตยาใจหล่นวูบและรู้สึกผิดเป็นอย่างมากที่ได้ทำลงไปเธอไม่คิดว่าวราภรณ์จะเสียใจมากขนาดนี้และวราภรณ์ก็ดูจะเจ็บปวดมากอีกด้วย