ถึงร้ายก็ยังรัก จบ

ถึงร้ายก็ยังรัก
โปรย
น้ำตาของพิมรตาทำให้รัชชาติถอนใจหนักๆออกมา
ให้ตายเถอะ เขาเป็นบ้าอะไรนี่ รัชชาติด่าตัวเอง เขาทำให้เจ้าสาวของเขากลัวเขาจนตัวเนื้อสั่น
พิมรตาไม่ทราบหรอกว่า เขาต้องสะกดใจมากแค่ไหน ที่จะไม่แตะต้องเธอ
แต่เมื่อจู่ๆเธอกลับเสนอตัวให้เขา มันสร้างความหงุดหงิดใจให้เขาเป็นอย่างมาก มันเหมือนกับว่าเขาให้เกียรติเธอ แต่เธอกลับไม่ให้เกียรติตัวเอง เสนอตัวให้เขาเพื่อแลกกับการปกป้องคุ้มครอง นั่นต่างหากที่เขาโกรธ
รัชชาติมองเธอ แล้วถอนใจ
"หยุดร้องไห้ได้เลย"
พิมรตาเงยหน้าขึ้นมองเขาทั้งหยาดน้ำตา
"คุณรัชชาติ..."
เขามองเธอใบหน้าขรึมจัด
"หยุดร้องไห้ได้แล้ว ฉันไม่ทำอะไรแล้ว" เขาบอกง่ายๆ
เธอยังสั่นเทา
พิมรตาอยากจะบ้าตาย...รู้สึกอับอายขายหน้าเหลือเกิน เธอรู้สึกเหมือนคนใจง่าย เสนอตัวให้ผู้ชายแล้วเขาไม่อยากได้ แถมยังตำหนิเอาอีก
มันบ้ามากเลย พิมรตาไม่ควรพูดออกไปเลย ทีนี้ยังไง ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาคงพังหมดแล้ว พิมรตาว้าวุ่นใจเป็นที่สุด
"พิม...พิม..." พิมรตาพูดไม่ออก
"นอนเถอะ" เขาบอก เธอมองเขาตาปริบ
"แล้วคุณล่ะคะ"
"ก็นอนด้วยกันนี่แหละ ฉันจะไปไหนได้ล่ะ คืนแต่งงานเขาไม่ให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวออกจากห้องหอ"
เมื่อกี้เขายังออกไปอาบน้ำได้เลย พิมรตาอยากเถียงเขา แต่ก็ปิดปากเงียบ
รัชชาติไม่ว่าอะไรอีก เขาปิดไฟ พิมรตาใจเต้นระทึก
รัชชาติหงุดหงิดตัวเอง เขาเองตั้งใจมาดีแล้วเชียว แต่กลับกลายเป็นว่าเขากลับไม่อาจระงับใจมิให้ตื่นเต้นได้เอง
ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนต้อนตัวเองจนมุม
"พิม" เขาเรียก
"ขา"
"หลับหรือยัง"
พิมรตานอนร้องไห้เงียบๆ
"ยังค่ะ"
"ฉันขอโทษนะที่ทำให้เธอกลัว เมื่อกี้ฉันหงุดหงิดมากไปหน่อย อย่าตกใจไปเลยนะ"
เขาบอก พิมรตางงไปเลย
เธอตามเขาไม่ทันเลยจริงๆ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาคิดอะไรอยู่ พิมรตานอนหน้าซีด กอดผ้าห่มเอาไว้

รักด้วยใจ บัวริน