หลงรักพี่คนสวยข้างบ้าน

เสียงจักรยานยนต์ดังสนั่นออกมาจากตัวบ้านในตอนบ่าย แสงแดดสาดสะท้อนกระจกหน้าร้านเล็กๆ ที่เพิ่งเปิดใหม่ กลิ่นหอมของขนมเค้กลอยฟุ้งจนคนที่เดินผ่านต้องชะงัก

"ร้านใหม่เหรอ"

เขาเหยียบเบรกรถเสียงดังก่อนจะถอดหมวกกันน็อกออก เผยใบหน้าเด็กหนุ่มวัยยี่สิบที่ไว้ผมสั้นยุ่งเหยิง ใบหน้าเรียวคมดูซุกซนแววตากรุ้มกริ่มอย่างคนที่กำลังสนใจอะไรบางอย่างและนั่นก็คือเจ้าของร้านขนมเค้กข้างบ้านเขาเอง

ชายหนุ่มร่างบางในเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดกำลังยืนยิ้มต้อนรับลูกค้าอย่างใจเย็นเสียงพูดนุ่มหูเหมือนสายลมฤดูร้อน

"รับเป็นเค้กช็อกโกแลตหรือสตรอเบอร์รี่ดีครับ"

"เค้ก" ธันวาพึมพำเบาๆ แต่สายตากลับจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากนั้นไม่วางตา

"สวัสดีตอนเช้า ยินดีต้อนรับนะ"

"พี่พึ่งย้ายมาอยู่ข้างบ้านเมื่อวาน ฝากตัวด้วยนะครับ"

รอยยิ้มอ่อนโยนนั่นทำให้หัวใจของธันวาเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล ตั้งแต่วันนั้นเขาก็เริ่มแวะมาหน้าร้านแทบทุกวัน บางวันอ้างว่ามาซื้อขนมบางวันก็มาแค่ขับรถผ่านเฉยๆ แต่ทุกครั้งที่เห็นคนนั้นยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ในกลิ่นขนมอบใหม่ๆเขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปาก

"พี่นิวครับ เค้กพี่หวานเกินไปหรือเปล่า"

"อ๊ะ...เหรอครับ งั้นคราวหน้าพี่จะลดน้ำตาลให้นะ"

"ไม่ต้องลดหรอก ผมว่าหวานกำลังดีแล้ว"

เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นจากคนร่างบาง ธันวายืนนิ่งอยู่พักหนึ่งก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทางอย่างพยายามกลบเกลื่อนความร้อนในอกของตัวเอง

"พี่นิว...อย่ามายิ้มแบบนั้นสิ" เขาพึมพำเบาๆ กับตัวเองโดยไม่รู้ว่าคนข้างในได้ยิน

ตั้งแต่นั้นมาชีวิตของเด็กเกเรอย่างธันวาก็เปลี่ยนไปโดยไม่รู้ตัวจากที่เคยใช้เวลาว่างไปกับการแข่งรถและยกพวกไปตีกลับกลายเป็นคนที่ชอบอยู่บ้านอย่างน่าสงสัย

ทุกเช้าเขาจะตื่นเร็วขึ้นเพื่อให้ได้เห็นภาพคนหน้าสวยกำลังเปิดร้านในแสงแดดยามเช้าแค่ได้เห็นรอยยิ้มของพี่ข้างบ้านเขาก็รู้สึกว่าโลกทั้งใบหวานเหมือนเค้กในมือเลยจริงๆ