บุปผาเหล็กทะลุมิติไปปี1975 เล่ม 2 (31-60 )

***เนื้อหาบางส่วนบางตอน ****

"รอบหน้า…อย่าทำแบบนี้กลางวันอีก"

เขายิ้มกว้าง "ได้…รอบหน้าจะทำทั้งคืนจนเช้า… จนคุณหมอเดินไม่ไหว แต่ว่ารอบนี้่มันเริ่มกลางวันแล้ว พวกเราก็อย่างให้เสียโควต้าเลยนะ …ต่อเถอะ"

เธอหน้าแดง แต่ไม่ปฏิเสธ หรือปฎิเสธไม่ทันก็ไม่อาจจะทราบได้ เขาพลิกตัวเธอขึ้นมาคร่อมอกเขาในพริบตา มือใหญ่จับข้อมือเธอยกขึ้นเหนือศีรษะ ตรึงไว้กับหัวเตียงไม้ไผ่ด้วยเชือกป่านหยาบที่เคยใช้ผูกฟืน

"สวย สวยมาก คุณสวยจริงๆ ที่รัก"

เขากระซิบพลางทัศนารูปร่างผิวพรรณที่แสนงดงามอ่อนช้อยของภรรยาของเขา ก่อนยกฝ่ามือตบเนินอกขวาแรงจนเด้งสั่นแดงก่ำในพริบตา แล้วบีบยอดอกที่แข็งชันบิดเบา ๆ

"แต่ว่าวันนี้คุณหมอทำความผิดหนึ่งอย่าง"

"ฉันทำอะไรผิด ไม่นะฉันไม่เคยผิด อ๊าาา "

เธอเถียงเขา พลางแอ่นหน้าอกเข้าสู้มือหนาหยาบกระด้างนั้นเต็มที่ลู่เฟิงยกยิ้มร้ายกาจที่มุมปากลู่เฟิงคว้าข้อมือเรียวบางของเธอไว้ในมือเดียว หมุนร่างกายนุ่มนวลของสวีจิ้งอีพลิกกลับอย่างรวดเร็ว จนเธอคุกเข่าลงบนเตียง สะโพกโค้งงามเชิดขึ้นโดยอัตโนมัติ เขาคลำหาผ้าพันคอไหมพรมสีชมพูของเธอ และนำผ้ามาผูกมือของเธอเอาไว้ทั้งสองข้างทันที สวีจิ้งอีถึงกับเลิกคิ้ว…อยากจะเล่นอย่างนั้นรึ!!!

"ผิดสิ วันนี้คุณตีก้นผม…" เขากระซิบข้างหูแล้วขบเม้นติ่งหูแรงๆ มือใหญ่ล้วงใต้ร่างและ

"อย่าขยับ" เขาตบก้นดัง "เพียะ" รอยมือแดงชัด

"ขยับอีกที…ผมเพิ่มโทษ"

สวี่จิ้งอีกัดปากเงียบแต่ในใจยิ้มกริ่ม ‘เจ้าหนูคิดจะเล่นเจ้คนเดียวอย่างนั้นรึ เดี๋ยวได้รู้’ เขาหยิบเข็มขัดพับครึ่งลากปลายเย็น ๆ ไปตามแผ่นหลังเธอช้า ๆ

"คนดื้อต้องถูกทำโทษ!บอกมาว่าจะให้ผมตีกี่ที "หนึ่ง… สอง… สาม…"

เธอกระซิบเสียงสั่น แต่แอบขยับสะโพกเบา ๆ ให้เข็มขัดตีพลาดนิดหน่อย เขาตีแรงขึ้น

"สี่! ห้า!" เธอสะดุ้งน้ำซึมแต่แอบหัวเราะในลำคอ

"ดี" เขาโยนเข็มขัดทิ้ง ก้มลงเลียรอยแดงด้วยลิ้นร้อน ๆ เธอครางออกมาโดยไม่ตั้งใจ

"อ๊ะ…"

"ผิดกติกา" เขายิ้ม