เมืองมนตร์

เสียงขยับเบา ๆ ทำให้คาร์ลอสลืมตาขึ้น เขามองเธอด้วยแววตาสงบและอบอุ่นเหมือนเคย "ตื่นเช้าเหมือนกันนะ"

ไอริสเลี่ยงสายตา ก้มหน้าหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ออกมาจากเป้ "เมื่อคืน…อย่าคิดมากนะคะ เอ่อ..คือฉัน..ฉันแค่…ไม่อยากให้มันเป็นเรื่องที่ต้องรับผิดชอบกันหรืออะไรแบบนั้น"

คาร์ลอสเงียบไปครู่หนึ่ง สายตาของเขาสะดุดเข้ากับรอยเปื้อนสีแดงเล็ก ๆ บนผ้าปูที่นอนสีขาว หัวใจขอเขากระตุกวูบ ก่อนพยักหน้าอย่างเข้าใจ

"ผมรู้ ไอริส…เราโตพอที่จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะอารมณ์ เพราะช่วงเวลานั้น..." เขายิ้มบาง ๆ แววตาแสดงความผิดหวังเล็กน้อย

"ไม่ต้องกังวลหรอก ผมไม่ได้คิดจะผูกมัดหรือทำให้คุณลำบากใจ" น้ำเสียงทุ้มต่ำปนความผิดหวังเล็กน้อย
.........................................

"คุณจะไปทางไหนต่อ?" ไอริสถาม ขณะยืนมองป้ายเส้นทางเดินรถ

"ผมคิดว่าจะไปทางเหนือ ลองเดินตามเส้นทางแม่น้ำ" คาร์ลอสตอบ ก่อนหันมาสบตาเธอ "แล้วคุณล่ะ?"

"กลับบ้านค่ะ ไปหาครอบครัวก่อน" เธอตอบสั้น ๆ

ช่วงเวลานั้นเต็มไปด้วยความเงียบ แต่ไม่ใช่ความอึดอัด หากเป็นความเข้าใจของนักเดินทางสองคนที่มาพบกันเพียงชั่วคราว

คาร์ลอสยื่นมือออกมา ไอริสจับมือเขาไว้แน่นเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะปล่อยอย่างรวดเร็ว

"ขอให้เดินทางปลอดภัยนะคะ"

"คุณก็เหมือนกันนะ" เขาตอบเพียงเท่านั้น รอยยิ้มบางที่มุมปากซ่อนความรู้สึกที่ไม่อาจเอื้อนเอ่ย

และแล้ว ทั้งคู่ก็หันหลังให้กัน เดินไปยังเส้นทางของตนเอง ท่ามกลางเสียงผู้คนในเมืองกัสเซียนที่ยังคงดำเนินไปตามปกติ ราวกับค่ำคืนที่เพิ่งผ่านมานั้นเป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ ของนักเดินทางสองคนที่โคจรมาพบกัน ก่อนจะห่างไกลออกไปอีกครั้ง